De jager staat achter de moeder van Bambi. Moeder rent niet weg, maar draait zich om. ‘Ik vroeg me af of het ook anders kon.’ De jager ontkent: ‘Dan had je maar niet over het hek moeten klimmen.’ ‘Mag ik dan tenminste afscheid nemen van mijn kind? Ik ga hem even halen.’ Lisa loopt de zaal in een trekt een meneer mee. ‘Zeg maar “dag, meneer de jager”, Bambi.’
Het publiek krijgt een belangrijke fysieke rol in Weltschmerz, de debuutvoorstelling van Anne en Lisa. De jonge vrouwen geven de eerste rij decorstukken om vast te houden, leggen een peperkoekwaslijn aan langs omhooggestoken armen, en vragen iemand het podium op te lopen om een beertje te komen knuffelen. Daar durven ze best wat tijd voor te nemen. Komt er niemand helpen, dan gaan ze niet verder. Zo is de voorstelling niet alleen spannend voor de bezoekers, maar ook voor Anne en Lisa.
Het voortdurend doorbreken van de onzichtbare wand tussen toeschouwer en artiest vereist een hoop vertrouwen in een publiek dat nog onbekend is met je stijl. Maar het lukt. Stap voor stap bouwen Anne en Lisa de publieksbetrokkenheid op, zodat er elke keer iemand komt helpen. Mensen doen precies wat er van ze gevraagd wordt, zelfs al is het een slappe Lisa in een rolstoel tillen.
‘Anne’ van der Lelie en ‘Lisa’ van Schagen volgden samen twee theateropleidingen. In 2017 studeerden ze af van de Koningstheateracademie. Weltschmerz is een uitgebreide versie van hun afstudeervoorstelling, die goed genoeg werd bevonden door impresariaat TVB Theater om direct in de theaters te zetten. Ze spelen hem onder het mom van de TVB ‘New Artist’ in een stuk of veertig zalen in Nederland.
Veel van hun sketches hebben een slapsticksfeer, waarin hun tegenstrijdige persoonlijkheden prettig met elkaar contrasteren. Ze kunnen dansen, spelen typetjes of zetten een giraffe achter de microfoon (Menno de giraffe heeft overigens zijn eigen merchandise). Ze laten hun stille spel steevast vergezellen door toepasselijke muziekjes. Die muzikale aankondiging van elke sketch wordt na een uurtje wel wat voorspelbaar. Zou elk personage echt zijn eigen achtergrondmuziekje nodig hebben? Misschien heeft het de voorkeur van regisseur Sijmen de Jong, maar het lijkt in sommige gevallen haast overbodige opvulling, die bovendien het verrassingseffect wegneemt voor personages die al eerder voorbij kwamen.
Anne en Lisa laten in deze voorstelling spannende glimpen zien van waar toekomstige voorstellingen naartoe zouden kunnen gaan. Hun absurdisme blijkt in een paar scènes griezelig goed te passen bij maatschappelijke ontwikkelingen. Onderwerpen als Donald Trump, vluchtelingen en seksisme worden met ogenschijnlijk gemak verwerkt, en het publiek wordt medeplichtig. Zoals een op het eerste gezicht onschuldige enquête over spullen in je huis, die uitmondt in het riskante ‘zijn er mensen zonder wie de wereld een mooiere plek zou zijn?’ Dit soort scènes maakt nieuwsgierig of Anne en Lisa vaker de weg gaan vinden naar die interessante combinatie tussen absurdisme en moraal. Hopelijk gaan we meer zien van dit duo.
Foto: Jaap Reedijk
