Je organiseert een etentje. Nodigt wat familie en/of vrienden uit. Gooit er wat drank in en dankzij een katalysator komen de geheimen, oude koeien en frustraties als vanzelf op tafel. Het is een bekend concept, dat ook in de komedie Welkom in de familie wordt toegepast. De winterproductie van DeLaMar is gelukkig meer dan dat cliché doet vermoeden.

Het echtpaar Elisabeth en Pierre woont in een achteraf-appartement in Parijs, hier verbeeldt door een decor van Tom Schenk dat gedomineerd wordt door een achterwand vol luiken. Elisabeth is docente Frans op een middelbare school, Pierre is literatuurwetenschapper aan de Sorbonne. Ze hebben twee kinderen met snobistische namen: Minerva en Mercurius.

Terwijl Pierre de sleutel van de berging zoekt, verschijnt musicus en huisvriend Victor. Ondertussen reddert Elisabeth een Marokkaans buffet bij elkaar. Met telefonische hulp van haar moeder Françoise, want hoe zit het met die rozijnen in de couscous? De handelingen van dit drietal worden van ironisch commentaar voorzien door een voice-over.

Die stem blijkt van Marcel te zijn, de broer van Elisabeth. Hij is makelaar, type ouwe-jongens-krentenbrood. Veel praatjes, grapjes en uiterlijk vertoon. Een tegenpool van de serieuze intellectueel Pierre, die hij graag plaagstootjes geeft. ‘Ik ben ook aan een studie begonnen. Italiaans. Ik kijk voetbal op Rai Uno’ – van dat soort.

Terwijl de vier wachten op de komst van Anna, Marcels zwangere vriendin, komt het gesprek op de naam van de baby, een jongetje. Het blijkt een voornaam die niet te raden valt. Als Marcel met een hoogst ongebruikelijke naam over de brug komt, slaat die in als een bom.

Die voornaam zet de onderlinge verhoudingen op scherp en blijkt de sleutel te zijn die een berging vol geheimen, gefnuikte ambities en onderdrukte gevoelens opent. Niet die voornaam, die er uiteindelijk niet zo heel veel toe doet, maar de relatie tussen de vijf mensen vormt de kern van dit Franse blijspel.

Le prénom, zoals de originele titel luidt, is het toneeldebuut van de Franse auteurs Alexandre de La Pattelière en Matthieu Delaporte. Hun losse, tikje donkere komedie bleek vier jaar geleden een schot in de roos. De verfilming werd een (internationaal) succes. Laurens Spoor zorgt voor een vlotte vertaling. Hij verdient een compliment voor de Nederlandse titel die veel beter de lading dekt dan het origineel. Antoine Uitdehaag regisseert het stuk (zijn honderdste regie) vakkundig, licht en met veel vaart.

Ondanks de clichématige setting van het stuk, zijn er genoeg ingrediënten die Welkom in de familie meer peper geven dan een doorsnee komedie. Neem bijvoorbeeld Anna, een bijrol van Hannah van Lunteren. Ze is altijd te laat, een raak observeerder en niet op haar mondje gevallen. Maar bovenal doet ze iets wat not done is: tijdens de zwangerschap is zij gaan roken.

Dat soort details zorgt ervoor dat deze voorstelling weliswaar keurig is, maar nergens braaf wordt. Het levert ook herkenbare personages op. Met mindere spelers zou Welkom in de familie op zijn best een middelmatige voorstelling kunnen opleveren, want heel diep graaft het niet. Maar in deze DeLaMar-productie zie je topacteurs aan het werk.

Voor de pauze krijgt vooral Hajo Bruins, als patjepeeër Marcel, alle ruimte om grandioos acteerwerk te laten zien. Hij schakelt razendsnel en laat door alle branie heen, ook onzekere kanten van zijn personage schemeren. Buitengewoon lekker om hem bezig te zien.

In het tweede deel toont Jacqueline Blom wat een groot comédienne zij is. Haar personage Elisabeth slooft zich een slag in de rondte en kampt met minderwaardigheidsgevoelens. De razende scènes waarin zij gehakt maakt van haar man en broer zijn raak en vooral adembenemend grappig.

Tussen die twee laveert Peter Blok, als de zich superieur voelende betweter Pierre, die nauwelijks oog heeft voor zijn omgeving. Ruurt de Maesschalck speelt huisvriend Victor – die een cruciale rol heeft in het stuk – rustig en bedaard, zoals zijn personage vereist. Samen met de pittige Anna, die als relatieve nieuwkomer door de verschillende façades prikt, vormen de vijf personages een mooi ensemble van verschillende karakters.

DeLaMar Producties wil toneelvoorstellingen maken voor een breed publiek met een herkenbaar verhaal. Met de decembermaand voor de boeg is het daarom niet verwonderlijk dat er voor een toegankelijk stuk rond een familiediner is gekozen. Ondanks de bizarre trekjes die Welkom in de familie heeft, valt er genoeg te herkennen in de verschillende personages en verhoudingen. Tot zover missie volbracht. Maar het zijn vooral de topacteurs en de vlotte, vakkundige regie die meerwaarde geven aan deze komedie.

Foto: Leo van Velzen