Aan de rand van Utrecht is vijf jaar geleden een grote, multifunctionele geluidsmuur opgetrokken. The Wall zou behalve een winkelcentrum, bouwmarkt en megabioscoop, ook een hotel huisvesten. Tegenwoordig staat het grotendeels leeg. Waar het hotel had moeten komen, heten twee piccolo´s u hartelijk welkom. Ze wisten dat er op een dag iemand aan de deur zou staan. `We hadden alleen niet verwacht dat u met zovelen zou zijn.´

Door een bureaucratische dwaling zijn Greg Nottrot en Daniël van Klaveren nooit ontslagen toen het hotel nog voor de oplevering failliet ging. Jaar in jaar uit gaan ze dagelijks naar het hotel, voor het geval die ene vreemdeling ooit zou aankloppen. Vanavond is het zo ver.

Weg, een reisverhaal voor thuisblijvers gaat over die vreemdeling. Wie is hij? Wat maakt hem tot een vreemdeling? Wat drijft hem? De gigantische, leegstaande ruimte die uitkijkt over de A2, is grofweg opgedeeld in drie delen: een speelvloer met tribune, een meterslange, ingedekte tafel en een zestigtal veldbedjes met op elk daarvan een koptelefoon en, hoe kan het ook anders in een hotel, het Nieuwe Testament.

In Een beetje pijn van Harold Pinter raken Edward en Flora geobsedeerd door een onbekende man die al maanden bij het tuinhek staat. Ze onderbreken er zelfs hun alledaagse gekibbel over de tuin, het weer en de wespen voor, en laten hem binnen. Een ingekorte versie van deze tekst dient als leidraad voor de montagevoorstelling die het eerste deel van Weg is. Scènes uit deze eenakter worden afgewisseld met dialogen en monologen waarin ‘de vreemdeling’ centraal staat: jeugdherinneringen van de makers, de ontdekkingsreizen van Columbus, Willem Barentsz, tot aan Laura Dekker, geschiedkundige feitjes over de val van de Berlijnse Muur en een opsomming van muren die tegenwoordig nog als landsgrenzen dienen. Een aardige parallel met de naam van het gebouw waarin we ons bevinden. De scènes wisselen elkaar in hoog tempo af en worden met volle overgave gespeeld. Dat is weliswaar vermakelijk, alleen is het jammer dat ze zich beperken tot de buitenlander als vreemdeling. De persoon uit een ander land, met een andere huidskleur, die een andere taal spreekt. Hoe veel spannender is de vreemdeling die van de buitenkant dezelfde lijkt?

Het is een wat rommelig gebeuren, zoals van het Nieuw Utrechts Toneel (NUT) valt te verwachten. Geen strakke spelregie, geen ingenieuze decors. Daarentegen twee jongens die met aanstekelijk plezier een lekker potje toneel spelen, met als hoogste doel dat hun publiek zich ontzettend vermaakt. En daar mag van het NUT best voor geschmierd worden. Dat het publiek nog even moet wennen aan de losse, feestelijke sfeer blijkt als de acteurs hun publiek halverwege de voorstelling de tribune proberen af te krijgen om op de speelvloer te gaan dansen. Met moeite staan er uiteindelijk vier man op de vloer. Maar gezellig is het wel.

Na de voorstelling wordt er aan een lange tafel gegeten en gedronken. Theater is bij het NUT ook samenkomen. Greg Nottrot loopt tijdens het diner als een onvermoeibare spreekstalmeester rond om het publiek te vermaken en uit te dagen tot gesprek. Daarna is het tijd voor het ‘after-dinner-dip-concert’. Singer-songwriter Frank van Kasteren speelt een aantal liedjes, Daniël van Klaveren leest fragmenten voor uit Het uur U van Martinus Nijhoff, en het publiek ligt op veldbedjes en kijkt hoe de file oplost en de zon ondergaat. Het beeld is prachtig, en de voorbijrazende auto’s in de avondzon op de A2 hebben een bijna hypnotiserend effect.

Weg, een reisverhaal voor thuisblijvers is als de snelweg waaraan zij gespeeld wordt: het is veel, het tempo ligt hoog en het raast voorbij. Het lijkt alsof de makers moeilijk konden kiezen tussen alles wat ze, gerelateerd aan het brede thema, wilden vertellen. En dat ze daarbij nog zijn overrompeld door de prachtige locatie en de mogelijkheden daarvan. Maar erg is het niet, want ze vermaken je, ze verrassen je, en tijdens het concert bij zonsondergang weten ze je bovendien nog te ontroeren.

Vlak voor het einde vertelt Greg Nottrot tussen neus en lippen door dat hij over een maand voor het eerst vader wordt. Dat wordt interessant: het uitkijken naar en de angst voor de vreemdeling in hemzelf, de vader die hij is, van wie hij nu nog niet weet hoe die zal zijn. Je bent zelf de spannendste vreemdeling die er is, omdat je er zo verdomd veel op lijkt.

Foto: Willem Popelier