Op afstudeerfestival ENTER begeleidt Theaterkrant 15 nieuwe theaterwerkers bij hun eerste recensies. Deze recensie is geschreven door een van de deelnemers van het traject, Kelly Wokke.

Weather Pleasure is een sterk beeldende bewegingsvoorstelling van theatermakers Melody van Gompel (die hiermee afstudeert van de opleiding drama van KASK Gent) en Marie Nguyen De Buck over de grenzen van mens zijn, vrouw zijn en dan vooral wat daar voorbij ligt.

Twee vrouwelijke figuren herhalen dezelfde vier bewegingen op een snelle beat die bijna als een metronoom klinkt. Dit gaat zo door, eindeloos lang. Als de muziek heel even stopt horen we de zware ademhaling van de twee spelers. Ze moeten uitgeput zijn, maar ze gaan door. Tot één van hen stopt. ‘Is it working?’, vraagt een stem. ‘I am still trying’, antwoordt de speler die de oefening nog herhaalt. Wat ze proberen is nog niet meteen duidelijk.

Wat volgt is een voorstelling waarin veel herhaling zit. Het doet mij denken aan de sleur van het leven waar we in vast kunnen blijven zitten. We groeien op, gaan naar school, werken en dan met pensioen. Het leven lijkt al uitgestippeld te zijn voor je eraan begint. Er moet meer uit het leven worden gehaald. Eva, Lilith en de appel worden een paar keer benoemd, de spelers lijken hen te kennen. Adam komt niet langs. Zijn we in het paradijs? Zijn zij Goddelijk? Zijn we in een wereld waar alleen vrouwen bestaan? Zijn zij daar met z’n tweeën of hebben ze zich afgezonderd van de rest? Ik heb veel vragen en ben benieuwd of die allemaal beantwoord gaan worden.

Een derde speler op het podium, Kate Brock, is een tot steen geworden vrouw die de gehele voorstelling voorop het podium staat. Een levende steen, met een stem en bloed. Van Gompel onderzoekt het zijn en het worden. Ik vraag me af waarom je, als je jezelf zou kunnen transformeren tot iets, kiest voor steen.

Brock helpt de andere twee transformeren, net als zijzelf heeft gedaan. Hun vesten worden opengeritst, bewegingen worden herhaald, er wordt bloed gedronken. Alles wordt uit de kast gehaald. En dan lukt het; één van de spelers zit stil en reageert nergens meer op, los van een voorzichtige knipper met de ogen. De andere speler is eerst blij. Ze voelt aan haar verstijfde medespeler; ze voelt koud, net als een rots. Maar ze vindt het niet grappig dat haar metgezel nergens meer op reageert en zij alleen overblijft.

Een poëtische tekst volgt waarin Van Gompel ons meeneemt in een wereld waar elke dag hetzelfde is met mooi weer, zwembadfeestjes en een neppe grijns op het gezicht. Niemand ziet haar innerlijke mist die haar tot de bodem van het zwembad drijft. Hoewel de zinnen duidelijke beelden schetsen en fraai worden uitgesproken, lijkt dit moment voor mij uit het niets te komen. De functie ervan wordt me niet duidelijk. Als het de voorstelling van meer context moet voorzien is dat voor mij niet gelukt. De voorgaande tableaus hadden op zichzelf meer kracht gehad.

De verklaring waar ik op hoopte komt niet. Zoals in het begin letterlijk, tast ik de hele voorstelling figuurlijk in het duister. Maar dat is precies wat de maker wil bereiken bij het publiek: eerst voelen, daarna begrijpen. Mijn gevoel als ik de zaal uitloop is vooral verwarring, het begrijpen laat nog even op zich wachten. De paradox van hard werken om uiteindelijk stil te vallen en niet meer verder te kunnen, blijft in mijn gedachten hangen. Weather Pleasure zet aan tot reflectie en laat een blijvende indruk achter, juist omdat de antwoorden niet voor het oprapen liggen en ik nog steeds zoek naar de betekenis ervan.

Foto: Johan Pijpops