Het zijn vooral de handen van dansers Aimee Lagrange en Jussi Nousiainen die na verloop van tijd de aandacht vragen in het duet We Are Nowhere Else But Here van choreograaf Stephen Shropshire. Hoe Lagrange en Nousiainen elkaar vasthouden fascineert, de telkens veranderende intenties tekenen de mate van hun verbondenheid.
Stephen Shropshire liet zich door de ideeën van Edward Said over ‘co-existentie’ inspireren en wil met zijn voorstelling een oproep doen om onszelf in de ander te zien. Dat doet hij in We Are Nowhere Else But Here door de directe nabijheid van de ander in een herkenbaar perspectief te plaatsen, losgeweekt van politieke voorkeuren en implicaties.
Op een kaal toneel krijgt de verhouding tussen de man en vrouw subtiel vorm. Ze dragen relatief non-descripte kleding, zwarte t-shirts, joggingbroeken en sokken. Als Lagrange en Nousiainen al voldoen aan een bepaald beeld dan is dat vooral hun dansvocabulaire dat sterk geworteld is in de Westerse danstraditie. Vanuit een geopende deur naar het achtertoneel klinken pianosonates van Beethoven en Schubert. Die herkenbare culturele identiteit vormt tijdens de voorstelling geen enkele belemmering om hun onderlinge verhouding op de proef te stellen en situaties op te roepen die zich overal ter wereld zouden kunnen voordoen.
We Are Nowhere Else But Here gaat over afhankelijkheid, over losmaken, en toont alle mogelijke wendingen en beproevingen die menselijke relaties kunnen ondergaan. Voorhoofden worden tegen elkaar gedrukt. Een arm van de ander wordt als een klem om de eigen nek gelegd. De ontwikkeling van het vocabulaire laat tal van krachtmetingen en pogingen tot afstand nemen zien.
Tot drie maal toe tilt Aimee Lagrange Jussi Nousiainen in haar armen en stapje voor stapje loopt zij naar voren zijn gewicht mee torsend. De kledingstukken die hij uittrekt worden in een lijn op de vloer neergelegd, als een eindstreep voor de volgende exercitie of een grens die koste wat kost gehaald moet worden. Het beeld roept associaties op met brandhaarden in de wereld waarin de weigering om op te geven de enige optie is. In We Are Nowhere Else But Here wordt een meerduidige werkelijkheid opgeroepen en dat maakt het net zo’n intrigerende als indringende voorstelling.
Foto: Kasia Pol
