Terwijl het publiek binnenstroomt en plaatsneemt in de zaal zien we twee lichamen, alsof door een magnetische kracht naar de uiterste breedte van het podium gedrukt, ogenschijnlijk gefrustreerd ten opzichte van elkaar bewegen. De nawee van een conflict wellicht. Op het verder sobere podium een grote hellende boog waaraan een tiental lampen is bevestigd.

Zo opent We Are Doing Great. De nieuwste voorstelling van Antonin Rioche, die na een periode van vier jaar als huismaker bij Korzo in Den Haag afscheid neemt. Een voorstelling die het moment, net voor het verbreken van een relatie verkent. De onvermijdelijke val.

Allemaal kennen we verhalen over de teloorgang van een liefdesrelatie. De kwetsbaarheid van het huis dat samen met de ander werd gebouwd en dat ooit eens bestendigd leek tegen de meest woeste stormen, maar dat toch een kaartenhuis bleek te zijn. De spanning tussen twee mensen die elk moment kan klappen, maar die ook in haar eigen zwaartekracht diezelfde twee telkens terug naar elkaar toe brengt in een wenteling van rouw, woede en waanzin. En in We Are Doing Great zien we hints naar dit allemaal.

Vanuit een black-out horen we hoe een voice-over reflecteert op het idee van verliefd worden. De bijna onnoembare kwaliteiten daaromtrent en de spanningen en angsten waarmee dit gemoeid gaat. De lampen flitsen aan en uit, waarbij dansers Antonin Rioche en Emilie Leriche telkens in een andere configuratie zich tot elkaar verhouden. De beelden die ze samen scheppen op deze manier geven op prachtige wijze vorm aan de bijna archetypische manieren waarop liefhebbende lichamen zich fysiek tot elkaar weten te verhouden. Als een serie abstracte snapshots die ons in korte tijd langs de complexiteit van een geleefde en beleefde relatie heen leiden. Dan weer de afstand tussen hen benadrukt. Dan weer de vervlechting.

Wat volgt, is een voorstelling waarin we in steeds korte vignetten inzage krijgen in de laatste fase van een relatie. In een stuwend tempo wordt verkend hoe een uitdovende liefde zich in allerlei bochten wringt en laat wringen uit angst voor wat er overblijft als het einde wordt erkend. De opeenvolgende scènes worden telkens slim gekaderd door het gebruikte licht en daarmee is het decor en lichtontwerp van Loes Schakenbos een essentieel onderdeel van de vertelling.

Steeds weer zien we bekende taferelen en de gevolgen van de interacties die voortvloeien uit de scènes die door beide dansers sterk worden gedanst. Een bedscène, een huisfeest waar beiden duidelijk de gezondheid van de relatie veinzen, de ruzie thuis nadien, waarin zij haar partner verwijt een vals beeld van hen te moeten neerzetten voor zijn vrienden. Hij die terugkaatst dat het gedeelde vrienden zijn en dat hij hun conflict niet en plein public wenst uit te vechten.

De choreografie en teksten roepen vaak snelle herkenning op, maar schaven slechts aan het oppervlak van de emotionele complexiteit en diepte die gemoeid gaan met het uitdoven van een dergelijke liefde. En precies hierin boet We Are Doing Great in aan zeggingskracht. Door te sterk te leunen op de klassieke tropen van de melodramatische liefdesverhalen ontbeert het de voorstelling aan particulariteit en blijft het onduidelijk welk nieuw inzicht er werkelijk voortvloeit uit de verkenning van dit balanceren op de rand van de afgrond van deze relatie.

Daarbij reproduceert de voorstelling vaak gemaakte aannames die gepaard gaan bij relationele conflicten. De hysterische vrouw. De stoïcijnse man. Nergens worden deze kwaliteiten werkelijk geproblematiseerd en hierin blijft de voorstelling steken in zijn eigen vorm. Een reeks aan sterk gedanste, maar uiteindelijk oppervlakkig illustratieve vignetten van een film die we te vaak hebben voorbij zien komen.

Sterk is echter wel de bijzondere verbinding tussen de dansers. Die bij momenten speels en licht is. Dan weer gewichtig en intentioneel. De constante schommelingen in de aantrekkingskracht tussen de twee personages wordt robuust neergezet in de choreografie en verleidt het oog constant. En het is precies dit samenvallen van de ruwe materialen, de lichamen, het decor en het sublieme lichtontwerp, wat de voorstelling staande houdt.

Foto’s: Alex Avgud