Lonneke Dort kreeg negen neefjes en nichtjes de afgelopen jaren. Verder heeft ze geen huis, geen auto, geen partner. Neefje Mees constateert ongelovig: ‘Heb je dan níets?’ ‘Ja, nou’, antwoordt ze hem als een soort verwarde kind-filosoof, ‘Maar niets is ook iets. Namelijk niets’. (meer…)
Volgens onderzoek van Hanneke Wigman heeft 95 procent van de jongeren wel eens last van een psychotisch aandoening. Omdat dit volgens Lara Wakelkamp nog altijd een taboe is, besloot ze de aangrijpende jeugddansvoorstelling Wat niemand had verwacht te maken, onder begeleiding van Marco Gerris en een coach in de serie ISH Nieuwe Makers. De titel verwijst naar haar tweede inspiratiebron: het gelijknamige boek van Marit Tornqvist.
In de beginscène zien we op een van de twee decorblokken actrice Thirsa van Til en de dansers Shailesh Bahoran, Feadan McCall, Serano Pinas
en Anna Maria Suykerbuyk in grijze kleding. Iedereen danst om elkaar heen, behalve Thirsa. Zij danst niet en valt daarmee gelijk uit de toon. De beginscène is iets te kort om goed te wennen aan het toneelbeeld, maar er is wel gelijk een donkere sfeer. In deze voorstelling is de belichting duidelijk blik- en sfeerbepalend. De licht-donkercontrasten en scherpe spots creëren een grote, geometrische én psychologische afstand: de afstand tussen Thirsa en de buitenwereld.
In het opvolgende uur zien we hoe Thirsa via uiteenlopende gemoedstoestanden steeds verder wegzakt in haar eenzaamheid. Dit wordt af en toe onderbroken door een jongen die haar alledaagse vragen stelt, zoals ‘Wat heb je gedaan vandaag?’. Deze onderbrekingen, de afwisselende combinatie van dans en tekst en het talent van de actrice zorgen voor een sterke spanningsboog. De strakke beats en sounds van Rik Ronner geven de voorstelling een meeslepende basis, maar het verstoort soms ook de spanning doordat de overgangen tussen de verschillende sounds erg hak op de tak zijn.
Het meest opvallende is hoe Wat niemand had verwacht de kracht van dans laat zien. Daar waar woorden tekortschieten, zoals bij heftige emoties, gaat dans verder. Hierdoor worden we meegevoerd met de beleving van de hoofdpersoon. Wakelkamp vermengt in haar choreografie de plotseling stoppende of loslatende spieren van popping en locking met lange en slepende bewegingen uit de moderne dans. Dit is erg passend bij de gesteldheid van Thirsa, die vastzit in haar hoofd en het liefst alleen maar wil ‘zijn’. Wat niemand had verwacht is een sterke en intense jeugddansvoorstelling die geen moment verveelt en veel indrukken achterlaat.
Foto: Studio Breed