Beige. Voor Lonneke Dort is de onopvallende kleur de ideale metafoor voor alles dat voorspelbaar, eentonig en vastgelegd is. Hypotheken, onder andere, en het gezinsleven. In Wat mij betreft kamt Dort naarstig de ongebaande paden uit: alles behalve indutten en beige worden. Met haar gebruikelijke mix van snedige observaties en gevarieerde liedjes vult ze de avond heel aardig, maar kan ze haar weerstand tegen dat beige leven niet helemaal overbrengen.  

Het is het derde programma van de oud-winnares van het Amsterdams Kleinkunst Festival. Twee jaar geleden vertelde ze in Allemaal of niemand over kluizenaar zijn en niets hebben: geen huis, auto of partner. Aan het eind was ze een vriend rijker. Vanuit die situatie vertrekt Wat mij betreft: de partner heeft ook geen kinderwens, ze wonen nog apart, dus verandert er niet veel. Wel merkt ze dat leeftijdsgenoten haar achter beginnen te laten en dat hele dagen nietsdoen ook geen levendig gevoel geeft. Dus is het volgens Dort logisch om het oncomfortabele leven van de eenzame wildernis op te zoeken.

Het programma volgt een heldere lijn, maar is wel een beetje gezocht; de chronologisch vertelde, uitwaaierende route om te kunnen voelen dat ze leeft, veroorzaakt door een ongefundeerde afkeer van ‘beige’, roept niet direct herkenning op. Terwijl het thema (de overgangsfase van vrije alleenstaande naar iemands vaste partner) daar wel gelegenheid voor biedt. De beige voorspelbaarheid van een vaste partner lijkt pas helemaal op het eind een probleem, waar ze dan relatief gemakkelijk overheen stapt. Daar had ze ons meer in mee kunnen nemen.

Met veel droogkomische en een paar heel mooie liedjes, houdt ze haar publiek bij de les. Een treurige beschrijving van een beetje beige mens, de desinteresse van haar vriend als ze ziek thuiskomt, het opbeurende effect van hondenfilmpjes kijken, de angsten van een meisje in het donker voor het slapengaan; onderwerpen waar de begaafde liedjesschrijfster wel een universele twist aan geeft. Dankzij het Stijgend Applaus Stipendium kon Dort voor een aantal nummers een begeleidingsband ontwikkelen, wat zorgt voor prettige variatie.

Op het podium is ze op haar plek, in interactie met de zaal is ze verfrissend oprecht geïnteresseerd. Met talent, goed gevoel voor humor en een eigengereide levensvisie komt de cynische blondine een heel eind, maar het tekstmateriaal mag wel een tikkeltje ambitieuzer. Bijvoorbeeld: als je elke avond uitlegt wat een plastuit is, dan zou je daar toch een compacte, heldere en komische omschrijving van kunnen klaarleggen.

Foto: Jaap Reedijk