Je zou denken dat we het nu wel weten dat het thuisonderwijs in coronatijd voor de ouders een hel was. Maar als Mouna Laroussi als haar personage Fatima ermee aan de haal gaat, veer je helemaal op. En dat flikt ze een hele voorstelling lang in vele andere gedaantes ook met andere zogenaamd afgekloven onderwerpen. Waarom heeft deze vrouw geen hele lange speellijst? (meer…)
Kasper van der Laan heeft zich Les 1 uit het stand-up-comedy-handboek voortreffelijk eigen gemaakt: grijp het publiek vanaf de eerste seconde bij de lurven. Met een krankzinnige ‘cursus zwaaien voor beginners en gevorderden’ creëert hij op superieure wijze een meligheidssfeer, waar hij de rest van de avond op kan teren. Maar dat is helaas niet hetzelfde als een hoog humorniveau vasthouden.
Ook na de zwaai-opening is er nog niets aan de hand. In het eerste overrompelende kwartier maakt Van der Laan alle verwachtingen waar die passen bij zijn flitsende comedy-cv: in 2015 werd hij lid van het Amsterdamse comedygezelschap Comedytrain, drie jaar later won hij met overmacht het Leids Cabaret Festival, en zijn frisse en prettig absurde debuutprogramma 1 Kilo werd overladen met lovende recensies. De Volkskrant riep hem in 2019 uit tot comedytalent van het jaar en zijn stukjes in comedyclub Toomler zijn al jaren een hit. Alle redenen om reikhalzend uit te kijken naar zijn tweede programma Warm. (Officieel zijn derde, maar we vergeten even De weg naar SuccesGeluk dat door corona slechts vier keer is gespeeld.)
Een comedian put uit zijn eigen leven voor zijn materiaal. Als de comedian net vader is geworden, dan kun je er donder op zeggen dat de nieuweling het optreden van papa de comedian gaan beïnvloeden, zo niet beheersen. En dat pakt lang niet altijd goed uit. Soms hoop je dat er een wet komt die het cabaretiers/comedians verbiedt om kinderen te krijgen, of in ieder geval verbiedt om over hun jonge kinderen (met name de eerstgeborene) te praten in hun theatervoorstelling. Er zullen altijd wel jonge ouders in het publiek zijn die de verhalen over doorwaakte nachten, poepluiers en ondeugende blik in de ogen van het kleintje grappig herkenbaar vinden. Maar slechts een enkeling, zoals Brigitte Kaandorp een fiks aantal jaren terug, weet over dat thema nog iets origineels en geestigs te berde te brengen.
Er zijn een paar momenten waarop Van der Laan zich in die bijzondere Kaandorp-categorie weet te scharen, en dan is hij ook meteen supergrappig, maar die momenten zijn helaas schaars. Met zijn vlotte babbel, zijn vrolijke beweeglijkheid en de slimme manier waarop hij van de decorstukken een blokkentoren bouwt waar ukkies uren mee bezig kunnen zijn, houdt Van der Laan de stemming er wel in, maar inhoudelijk gaat het programma door Grand Canyon-diepe dalen en weet hij zich nauwelijks te ontworstelen aan de clichés die aan het jonge vaderschap kleven.
Bij het tergend lange slotstuk van Warm past maar één kwalificatie: slecht, bedroevend slecht. Van der Laan verlaat het podium om plaats te nemen tussen het publiek. Dat levert niet alleen armoedige gesprekjes op, maar als hij met de zaal vervolgens een infantiel taalspelletjes over dierengeluiden op de boerderij gaat spelen, waan je je op een slecht georganiseerd kinderfeestje waarbij Bassie, die wegens ziekte moest afzeggen, is vervangen door een fantasieloze clown uit het C-circuit. Een van de betere stukken van Warm gaat over zelfvertrouwen. De laatste twintig minuten zijn een perfect voorbeeld van zelfoverschatting.
Foto: Vincent van Woerkom
Heeft Patrick het in het slot van deze recensie over het segment dat door het Parool juist als hilarisch en krankzinnig wordt omschreven?
Erg nieuwsgierig geworden nu iig.
Ja, ik denk dat Mike Peek in Het Parool het over hetzelfde stuk hadden. Ik schreef aan het begin van mijn recensie dat Kasper vd Laan de gave heeft om een zaal in meligheid mee te sleuren, en dat daarom dat slot door verschillende personen anders kan worden ervaren. Mij deed het heel erg verlangen naar het slotapplaus.
Die laatste 20 minuten klinken juist erg leuk. Denk dat ik een ticket ga kopen. Dank je wel!
De recensies uit de dagbladen doen meer recht aan de voorstelling wat mij betreft. Met betrekking tot het slot ligt de ‘waarheid’ denk ik ergens in het midden. Naar mijn idee heeft Patrick over de hele show bezien wel gelijk dat het in die eindfase wat langdradig aan gaat voelen. Bepaalde dingen worden te ver doorgevoerd. Maar tegelijkertijd vind ik de kwalificaties die hier aan de voorstelling toegeschreven worden nogal dik negatief aangezet en bovendien niet treffend. Als je bij Kasper van der Laan focust op humorniveau en inhoud, sla je in mijn optiek een beetje de plank mis. Want dat zijn dingen die juist bij hem niet heel relevant zijn voor de hilariteit van de show. Of de humor nou simpel of uitgekiend is, de inhoud oppervlakkig of diepgaand (het slaat naar alle kanten uit); hij roept telkens een vrij uitbundige lach op vanwege zijn onnavolgbare denk- en benaderingswijze ondersteund door zijn typische expressie van lichaam en stem. Het is absurd, ongemakkelijk en ontregelend, maar bovenal gewoon hilarisch. Het zal een kwestie van smaak zijn, maar ik kan het zeker aanraden.
We verlangden continu, vanaf de eerste minuut naar een moment om de zaal te kunnen verlaten. Een gevoel van plaatsvervangende schaamte maakte zich van ons meester. Waarom lacht iedereen zo uitbundig? Bij ons kon er amper een schamele glimlach vanaf. Flauw, traag, kleutershow, niets vernieuwend, tot infantiele grappen aan toe. Mensen in zeik nemen is goedkoop. Hele bevolkingsgroepen op de hak nemen, zonder dat het tot iets nuttigs leidt, is aanmatigend. Leuk in de kroeg wellicht, voor 10 minuten, als iedereen al redelijk aangeschoten is, en de meligheid er toch al als een dikke saus bovenop ligt, maar een theaterprogramma… Na het lezen van recensies van zijn eerste voorstelling, is deze een totale teleurstelling. Ja, hadden we maar wat meer gelezen over de huidige.
Kortom, niet ons genre, niet onze cabaretier
Simpele humor voor simpele zielen.
Ik vergelijk het met South Park’s Funnybot; zo globaal mogelijke grappen voor zoveel mogelijk mensen.
“Poepen en plassen op een openbaarde toilet.” AWKWARD! *Een liedje vals zingen* AWKWARD! “Midden in het publiek gaan staan* AWKWARD!
Echt, ik werd gewoon chagrijnig toen die hele zaal een staande ovatie gaf, alsof het humor van een andere planeet was.
Na het succes van 1 kilo ligt de lat hoog. Dan ga je er voor de tweede voorstelling goed voor zitten. Kasper heeft het talent gewone dingen, uit het leven gegrepen, vol humor te brengen.
Situaties uit z’n dagelijks leven brengt hij op zijn manier, een manier die ik heel grappig vind. De hierboven beschreven recentie legt heel veel nadruk op de incidentele momenten dat er even minder te lachen is. Wat in elke show van elke cabaretier zit.
Kortom: een erg leuke voorstelling waar je lekker kan lachen! Koop dat kaartje en geniet er lekker van!
Onwijs genoten van een avond ongeremd lachen. Van voor iedereen herkenbare onderwerpen schetst Kasper hilarische scenario’s uit zijn dagelijks leven.
Ik ben hier met 4 vrienden geweest die allemaal een ander type humor hebben, en zich allen bescheurd hebben!
Een heerlijke avond vermaak waar ik graag samen met mijn zoon nogmaals heen ga.
Het eerste moment van de show was gelijk het dieptepunt. Een kwartier lang zwaaien, het was niet om aan te zien. Wat mij opviel was dat er toch een paar mensen zaten te schateren van het lachen. Onbegrijpelijk!!!
Pas na drie kwartier kwam er tijdens een grapje een kleine glimlach op mijn gezicht.
Goedkope, gemakkelijke en uiterst simpele ogenschijnlijke humor.
Zonde van de centen.