Zoals de ware voetballiefhebber zich regelmatig vertoont op De Toekomst en Varkenoord, de talentenkraamkamers van Ajax en Feyenoord, zo loont het voor de musicalliefhebber om goed de programmering van DeLaMar West in de gaten te houden. (meer…)
Het paard van Albert, Joey, is lichtbruin en half doorzichtig. Als hij loopt, bewegen twee acteurs zijn benen en lichaam, een ander zijn hoofd en oren. Het paard speelt met zijn eigenaar de hoofdrol in de musical War horse. Het is een pop, maar lijkt levensecht. Joey briest, galoppeert en slaat af en toe met zijn staart.
War horse vindt plaats tijdens de Eerste Wereldoorlog, als het paard van de jonge Albert Narracott (Kay Greidanus) wordt verkocht aan het Britse leger. Albert besluit Joey uiteindelijk te volgen naar het front. De voorstelling is gebaseerd op het gelijknamige kinderboek van de Britse auteur Michael Morpurgo uit 1982. In 2007 ging de musicalbewerking in première bij het Londense National Theatre. Voor deze productie ontwierp de Handspring Puppet Company uit Zuid-Afrika een aantal opvallende dierenpoppen, waaronder levensgrote paarden, vogels en de gans op het erf van de familie Narracott.
De Nederlandse bewerking van War horse ging in Carré in première tijdens het Holland Festival. De productie ontstond in een samenwerking tussen het festival, de nieuwe Theateralliantie en de VandenEnde Foundation. Het ensceneringsconcept doet meteen denken aan Lion King, de musical die vanaf 2004 in Nederland speelde. Ook daar werden de dieren bediend door poppenspelers die vaak grotendeels nog zichtbaar waren. De poppen in War horse zijn echter veel soberder, met eenvoudige lijnen, veelal in bruine en zwarte tinten. Hun bewegingen en geluiden zijn zo realistisch dat, vanaf enkele minuten na het begin van de voorstelling, de benen en handen van de poppenspelers niet meer opvallen.
Het knappe poppenspel is een fascinerend element van de voorstelling, maar overschaduwt het verhaal niet. Uiteindelijk gaat War horse niet over prachtig uitgebeelde paarden, maar om Albert en zijn zoektocht in een alles verwoestende oorlog. Daarin raakt War horse een aantal interessante thema’s. Zo heeft paard Joey, als hij de oorlog in wordt gestuurd, natuurlijk geen benul van goed of slecht. Een paard kiest geen kant: hij ploegt net zo lief een Britse akker als hij gewonden vervoert voor de Duitse ‘vijand’. Dat biedt een interessant perspectief, waarin het publiek niet alleen meeleeft met Engelse soldaten, maar ook een Duitse kapitein volgt die Joey vindt en verzorgt.
De heftige scènes maken indruk, zo in dat sobere decor, met strakke licht- en beeldeffecten. De gruwelen van de Eerste Wereldoorlog worden niet geschuwd, maar zijn knap in het verhaal verwerkt. Daarbij worden de soldaten gevolgd tot in de loopgraven. Toch is War horse nergens beklemmend. Voordat dat gebeurt, verschuift de sfeer – mede door het goede lichtplan van Paule Constable – weer van aardedonker naar lichter, is het opeens zomers en zweven vogels langs wolken. War horse is een mooi verhaal dat schitterend wordt uitgevoerd, luchtig zonder (thematisch) aan gewicht te verliezen.
Foto: Brinkhoff Mögenburg
Ik heb nog nooit zo’n inhoudelijk slechte recensente gelezen.
War Horse is: bad acting en veel geschreeuw door acteurs. De tekst is een aanrijging van houtje touwtje zinnen en de vertaling van kleine grappen is melig. Het ontbreekt aan goede acteurs die een slechte tekst nog goed kunnen maken. Het lichtontwerp voldoet niet , op de eerste rij van het balcon kun je zelfs de acteurs in enkele scenes nauwelijks zien. De truc met de tank is kindertoneel.
De fantastsiche truc met de twee paarden is in de pr vooraf al zo uitgemolken dat je verwachtingen torenhoog zijn. Die verwachting wordt niet ingelost. De grote vraag blijft, waarom de piste niet is gebruikt. Het antwoord is dat ticket verkoop is belangrijker.
Wat een gemiste kans.
Maakt de voorstelling het belang waar van een sentimenteel verhaal, als je weet dat er in WO I behalve 5 miljoen jonge mannen ook nog eens 2 miljoen paarden de dood zijn ingejaagd? Het lijkt pervers om een oorlogsverhaal te maken, waarin het publiek niet uit zijn comfortzone gehaald wordt. Zou er één mens zijn bij wie na het zien van deze voorstelling een verandering heeft plaatsgevonden in zijn attitude tegenover het fenomeen oorlog?
En ja hoor Het NRC recenseert ook oppervlakkig. Dat begrijp ik wel na de dubieuze front pagina recensie over Anne, die als recensie genuanceerd was , maar kwa plaatsing in de krant dubieus.
Heeft het gebrek aan inhoudelijke recensies te maken met de komkommertijd in de kranten of over het over the hill respect voor van den Ende.
De vele promo- en making off-filmpjes schiepen inderdaad torenhoge verwachtingen; de paarden-poppen zouden tot leven komen en ontroeren. Niets van dat alles: als paardenliefhebber en -eigenaar zat ik met kromme tenen te kijken naar alles wat fout en misging, tot en met het fout benoemen van de optoming; er werd immers geen gareel- maar een borsttuig opgelegd. Als je zo verkeerd met paarden omgaat, wordt inderdaad een horse-war met dit prachtige dier!
Ik ben in de pauze gevlucht, meer kon ik niet verdragen. Ik heb een bericht naar de directie van Carré gestuurd met de mededeling dat de voorstelling Carré-onwaardig was. Slechte vertalingen, liedjes die qua lettergrepen/muziek niet kloppen. Amateuristische inzet van muziek, om over de performance van de acteurs nog maar niet te spreken. Decor en techniek van poppenspelers vond ik wel goed, dat moet ook wel gezegd worden. Niet gaan, zou ik zeggen.
Afgelopen zaterdag heb ik de voorstelling ondergaan. Alle lof voor de paarden. Van Joey had ik het eerste kwartier de 4 mannenbenen onder het paard nog niet gezien. Geweldig, ontroerend, super. Maar…. het verhaal tussen de prachtige oorlogsscenes was niet om aan te horen. Soms amper te verstaan. Veel geschreeuw. En wie Jochum ten Haaf gecast heeft, moet zich afvragen, of hij niet een grote fout gemaakt heeft. Ongelooflijk wat een officier. Klein (daar kan hij natuurlijk zelf niets aan doen), een uniform dat enkele maten te groot is, en hij zwalkt als een zotte over het toneel. Ik kan me alleen maar voorstellen dat dit bedoeld was om Duitsers belachelijk te maken. Dat is gelukt! Al met al door de paarden en de prachtige scenes toch de moeite waard geweest.
Op 19 juli samen met mijn dochter geweest en ja gemengde gevoelens, we hebben de film al enige jaren geleden gezien dus dat werkt ook niet mee. Carré was slechts voor de helft gevuld en het geheel kwam op ons wat amateuristisch over, wij kregen echt niet het gevoel dat we naar echte paarden zaten te kijken zoals we in een recensie gelezen hadden, de troubadour die tussendoor kwam kon wat ons betreft uit het stuk geschreven worden, zo ook de mannen met vogeltjes op een stok die over het podium renden. Dan te bedenken dat de plaatsen 80 euro per stuk waren dan bedenk je toch dat daar te weinig kwaliteit tegenover stond. Overigens vind ik de zitplaatsen in de loges ook wel aan de krappe kant, als je langer bent dan 1.80 m dan heb je echt een probleem.
Op 1 augustus met hoog gespannen verwachtingen naar Carré gegaan. We hadden al veel gehoord en gezien in de media, maar nu gingen we het stuk dan toch in het echt meemaken. Dit zou volgens Joop vd Ende hét theaterspektakel van het jaar moeten zijn. Dat Carré maar net halfvol zat, werkte op zich al niet mee aan de optimale sfeer, maar na het gedeelte voor de pauze wisten we ook waardoor dit kwam. Dit stuk is gewoon slecht. Ok, die paarden zijn geweldig, maar na een half uur heb je dat ook wel gezien. Daar kan de show het niet alleen van hebben. Slechte en onverstaanbare acteurs die vonden dat elke regel geschreeuwd hoorde te worden, rommelige scènes, rare wendingen in het verhaal, al met al een treurige voorstelling. En voor bijna 100 euro de man hadden we ook nog eens plaatsen waarbij we het rechter gedeelte van het toneel niet konden zien. Veel mensen lieten het deel na de pauze (dat zelfs slaapverwekkend begon) voor gezien en vertrokken halverwege de voorstelling. Teleurgesteld en behoorlijk bekocht verlieten we Carré en gingen op zoek naar een kroeg waar het wel goed toeven was.
Gisteravond in het Nieuwe Luxor in Rotterdam naar War Horse geweest.
Door de sobere opzet heeft het een uurtje geduurd voordat ik goed en wel in het verhaal zat. Ik heb genoten van de voorstelling, zeker na de pauze! Toen kreeg het verhaal vaart en werd er veelvuldig en goed gebruik gemaakt van de paarden (Naast Joey speelt nog een aantal paarden, waaronder Top Form). Ik was geroerd door de dood van een van de merries die de kar moesten trekken waarmee de Duitse doden en gewonden van het veld werden gehaald. Het eind roerde mij ook diep. Zelfs de mannen in ons gezelschap hebben de ogen niet droog kunnen houden. Het acteerwerk is inderdaad aan de matige kant, maar dat heeft mij niet zo erg gestoord. War Horse is geen musical voor liefhebbers van lieve verhalen en veel decor. Het laat veel aan je eigen voorstellingsvermogen en creativiteit over en dat is nou net wat mij in een voorstelling aanspreekt!
Gister geweest in luxor . Heb me doodverveelt.
Het decor is matig . T stuk is Saai en depressief.
Geen lichteffect haast geen muziek op 1 man met een arcordeon na.
slechte texten . Het doet je denken aan een toneelstuk dat in de gymzaal van een basisschool word opgevoerd. Er hangt een soort wolkje boven t decor waar soms wat op geprojecteerd word. Maar ze hadden beter een groot scherm kunnen ophangen . Om t realistischer over te laten komen .
De paarden zijn wel mooi gedaan .al lijkt joe het paard waar alles om draaide meer op een geraamte er kwam echter wel een zwart paard bij . Dat heel erg echt leek . De andere paarden waren halve skeletten zonder achterkant . Deze mucical is zonde van uw tijd en geld . En adviseer de mensen iets anders uit te zoeken voor een gezellige avond .
Ik heb de voorstelling zojuist mogen bewonderen.
Hulde voor de zeer fraaie zang van de Keltische verteller in combinatie met zijn accordeon begeleiding,ook de koorzang was goed.
Het decor was wellicht wat sober,maar doeltreffend .
Ik vind het erg knap hoe men met licht/geluid effecten de juiste sfeer weet neer te zetten in betreffende scenes.
De paarden en de spelers die de paarden in beweging brengen vond ik ronduit fantastisch.
Een verbeter puntje zijn wat mij betrefd de uniformen..niet authentiek ,althans niet alle,en dat is jammer.
Heel knap dat men de paarden zo heeft kunnen ontwerpen en maken.
De muziek was mooi,jammer dat er geen echt orkest bij zat,maar okay.dat doet niets aan de muziekkeuze af.
Trompetsignalen zijn wel authentiek..
Ik vind dat men door het “wolkje ” boven in het decor ,heel handig en slim effecten zoals regen ,storm,gevechtscenes,ect heeft kunnen laten zien.
Een mooie productie,die zeker de moeite waard is om te gaan zien.
Indrukwekkende beelden van begin tot eind: het minimalistische decor met de beschreven ‘stripwolk’; de simpele vondst v.d. dranghekken waarover mensen leunen; de fantastische tank die met zo weinig veel suggereert. Less is more. Het zien is aan de kijker. En natuurlijk de poppen. Behalve alle paarden (ook die halve, wat een vondst), de zwaluwen, kraaien en gans. Hulde aan hun bedieners + geluidenmakers! Het oorlogsgeweld middels belichting en herrie was wat mij betreft meer dan voldoende om de gruwelijke beelden op te roepen v.d. 8-delige serie 14-18 (aan de hand van authentieke dagboeken). Er was werkelijk niet meer nodig om het menselijk geweld van de oorlog in theater setting binnen te laten komen. En daarbij te bedenken dat dood en verderf die mensen elkaar aandoen, ook worden uitgestort over miljoenen dieren.
Theaterspel: zeer matig. Slecht te verstaan, verhaal stelt niet veel voor, maar maakt niet uit. Wel storend: het geschreeuw van (niet alleen, maar vooral) Albert, die als paardenkenner toch weet dat een huisdier het gedrag v.e. mens weerspiegelt. En dat hij een angstig dier dus anders moet benaderen dan met geschreeuw en maaiende armen. Onbegrijpelijke regievoering, maar goed.
Hoe dan ook: ga kijken nu het nog kan (Orpheus in Apeldoorn)