Onmiskenbaar dé hit van deze Oerol is de voorstelling Walden van het Ro Theater. Wat wil je ook als je een tragikomedie voor de hele familie met Jack Wouterse en Arjen Ederveen in het programmaboekje zet? Ederveen schreef ook de tekst, en pakt daarmee naar belofte uit met een vloedgolf aan stoute grappen; net op het randje en soms net erover.

Walden is een portret van twee broers: twee oude, uit de kluiten gewassen tuinkabouters die niet veel meer omhanden hebben dan de tuin bijhouden en met elkaar de tijd verduren. Ederveen schreef een minimaal plotje, precies genoeg om de vele grappen, dansjes en beeldende scènetjes bij elkaar te houden. Een van de twee krijgt een brief, de ander houdt hem achter en uiteindelijk komt ‘ie weer terecht. Afijn, eerst even samen de tuin doornemen. De pret spat bijna van Ederveens gezicht als hij, wijzend op verschillende mensen uit het publiek, alle planten en bloemen langsgaat: de juffertjes in het groen, het kaalkopkruid, de oude bessen en het kleinkruiskruid. Het droogkomische, uitgestreken gezicht van Wouterse, die hem wijst op ‘de grote klit’ is weergaloos.

Beide acteurs blinken uit in hilarisch stil spel en stoute, goed getimede taalvondsten. Maar, bijna terloops, schetsen ze daarmee ook een schrijnend beeld van ondoorgrondelijke eenzaamheid. De een klampt zich vast aan de ander, de ander verkent ondertussen de randen van het bos. Dat kan niet goed zijn. Maar een drankgelag van eikeltjesjenever zal het lot niet veranderen. De pogingen van de een om de ander bij hem te houden, scheppen, zoals dat gaat, alleen maar meer afstand. Die tragiek is pijnlijk, herkenbaar en universeel. Alize Zandwijk deed de eindregie van deze voorstelling, die volgend seizoen het bos bij Hoorn moet inruilen voor de theaterzaal. Niet alleen wordt dat een spannende klus voor vormgevers Wikke van Houwelingen en Marloes van der Hoek, het is ook de vraag of het minimale plotje genoeg is voor de vlakkevloer. Ongetwijfeld zullen ze daar wat op vinden.

Een ‘zelfgebakken sprookje’ over een muurbloempje en een kasplantje brengt de twee uiteindelijk weer even samen. In de allegorie van het zelfbedachte sprookje vat Ederveen de kern van de twee broers samen: ‘Twee zielen die in een split van een seconde zagen dat ze samen heel erg goed alleen konden zijn.’ Walden is een hartverwarmende traktatie, het kleinschalige Oerol-equivalent van de Ro Theater-familietraditie. Kortom: zet die wekker op zes uur en ontbijt in de fietsenstalling van Westerkeyn, mocht je nog een kaartje willen bemachtigen.

Foto: Leo van Velzen