In ‘Wachten op Macbeth’ ontmoeten we Laurens (Bartho Braat), een onzekere acteur op leeftijd, 30 minuten voor aanvang van de première van de rol van zijn leven.

De spanning stijgt en de minuten verstrijken. Terwijl Laurens nog wat monologen oefent, kijkt hij terug op het verloop van zijn acteercarrière en hoe hij hier in deze kleedkamer terecht gekomen is. Zijn vrouw is zijn (schijnbaar) dementerende steun en toeverlaat. Het was zij die inspeelde op zijn ambitieuze gedachten waardoor hij eindelijk Macbeth is gaan spelen. De rol waarmee hij kan bewijzen dat hij meer is dan alleen maar die soap- en reclameacteur.

Braat springt met onaantastbare energie van de ene grote emotie in de andere. Hij is op zijn best als hij nostalgische anekdotes vertelt over zijn eerste echte acteerrol en met zelfspot terugkijkt op zijn ‘soap-episode’.

De muzikanten (Anne Bakker, Sietse Damen & Erwin Tuijl) doen de emoties en energie van Laurens op een prettige manier opzwellen en slinken. Daarbij maken zij met een knipoog de tijdsdruk voelbaar, wat als een fijne houvast werkt tijdens het verhaal waarin ook Laurens de draad kwijtraakt.

In zijn angst laat de acteur alle lijnen van het heden, verleden, zijn vrouw en de  plot van Macbeth door elkaar lopen. Naarmate het stuk vordert roept die mix helaas steeds meer vragen op. Misschien is het te veel voor dit halfuurtje, misschien snak je tijdens deze voorstelling in een bomvolle, warme tent gevuld met grote emoties naar iets meer lucht.

Foto:  Sofie Simao