In haar derde solovoorstelling Waanzien speelt Mouna Laroussi op onderhoudende en soms ontroerende wijze met vooroordelen en aannames. Met haar indrukwekkende mix van fysiek spel, dans, en cabaret benadrukt ze het belang van naar elkaar kijken.

In deze door Titus Tiel Groenestege geregisseerde onewomanshow, toont Laroussi haar komisch talent ten volle. Met het tempo van een topsporter laat ze een wervelwind van hilarische typetjes de revue passeren. Deze variëren van haar succesnummer Fatima (de gezellige Marokkaanse tante die het hoofdpersonage vormde van Laroussi’s tweede voorstelling Fatima uit 2022) tot de Egyptische popster Hakim, en de new age-achtige workshopleidster in de ‘Marokkanische dans’ Jomina. Keer op keer ligt de zaal plat van het lachen en kan Laroussi rekenen op applaus. Ook betrekt ze haar publiek op scherpe en tegelijkertijd warme wijze in haar spel, waardoor er een goede sfeer in de zaal hangt.

Een topprestatie is de scène van een groep schoolpleinmoeders die onderling bevechten of kinderen depressief kunnen zijn. Laroussi wisselt daarin in sneltreinvaart tussen een plat-Rotterdams, Turks, Spaans, Surinaams, Marokkaans en Indiaas accent. Ook blinkt ze uit in persiflages van zogenaamd goedbedoelende types met een Gooise tongval, zoals een overspannen hoogleraar diversiteit, die op hoge toon en met steeds panischer heupbewegingen ideeën over de gefaalde multiculturele samenleving probeert te ontkrachten, en een theaterrecensent die alles ‘hélemaal prima!’ zegt te vinden, en ondertussen venijnig haar voorstelling onderuithaalt.

De genialiteit van deze karakters zit hem in de neurotische wijze waarop Laroussi hun onderdrukte agressie belichaamt. De types Bouchra en de tuinder die een cursus Afrikaantjes-planten geeft doen, hoewel ook erg vermakelijk, helaas iets te veel denken aan bekende karakters uit de VPRO-serie Toren C.

Bijzonder ontroerend is de scène over dementerende ouderen met migratieachtergrond, die door de tekortschietende zorg alweer niet de kans krijgen zich thuis te voelen. Met enkel fysiek spel en een knap gekozen muzikale omlijsting weet Laroussi een indringend en herkenbaar beeld te schetsen. Dit geldt ook voor haar indringende gedanste oproep tot wapenstilstand in Israël en de bezette gebieden.

Waanzien zou nog meer ruimte mogen geven aan de serieuze boodschap die de voorstelling ook heeft. De voorstelling wordt aan elkaar geregen door terugkerende reflecties op elkaar (willen) zien, waarbij grote kartonnen ogen en woordspelingen gebruikt worden. Maar wat daarmee precies bedoeld wordt zou nog meer uit de verf kunnen komen, om de voorstelling meer tot een geheel te maken.

Foto: Richard Beukelaar