Precies dertien minuten en tweeëndertig seconden heeft Club Gewalt nodig om het publiek vanuit een zwart vacuüm opnieuw de Parade in te lanceren. Hun ontregelende, bizarre performance werkt als een symbolische baarmoeder, die het publiek herboren in het Moreelsepark afvuurt. Effecten: lichten, lasers, rook (en taal). Een heftige, gecomprimeerde clubavond vol zwetende, op elkaar gepropte lichamen, in extreem afgebakende duur. Ben je toe aan een interventie of ben je zelf die interventie? ‘Are you ready for the launch?’

Performers Amir Vahidi, Dook van Dijck en Robbert Klein gooien zich vol in deze, voornamelijk auditieve, performance. Ze omringen gedrieën het publiek met een energie alsof ze een stadion moeten platspelen. De teksten laten zich leiden door associaties op woorden en klanken, plotloos, ritmisch, verrassend en vaak onbegrijpelijk. Geschreven door Tommy Ventevogel, die een paar meter verderop zelf staat te performen in de Paradevoorstelling Gilminder. Een stadgenoot van het collectief, dat drie jaar geleden ontstond vanuit het Rotterdamse Conservatorium en inmiddels een vaste bespeler van het Amsterdam Fringe Festival is. Ook staat het nu voor het derde jaar op rij op de Parade.

Toch valt W.O.M.B. 13:32, die nu voor het tweede jaar op het festival te zien is, nog niet helemaal op zijn plek. De performance is wel degelijk intens, maar het ontbreekt daarin aan een opbouw die een lancering (en ook voorstelling) suggereert te hebben, een toenemende mate van intensiteit. Het meanderende karakter van de performance maakt dat een groot deel in het luchtledige blijft hangen. Het verloop van de voorstelling is weliswaar grillig, maar wordt nergens echt weird.

Het is natuurlijk niet erg als elementen uit een voorstelling niet te begrijpen zijn, sterker nog: vaak dwingt je dat om je over te geven aan iets anders dan ratio. Maar dan wil ik wel verrast worden door andere spannende ingangen, vormen of beelden. Daar slaagt Club Gewalt maar matig in. Dat de techniek niet helemaal goed was afgesteld en grote delen van de teksten ten onrechte onverstaanbaar waren helpt ook niet mee – maar dat is vast snel te verhelpen.

Waarschijnlijk is het vooral een kwestie van meer rust nemen. Club Gewalt smijt een dikke dertien minuten met bizarre beelden, maar voordat die kunnen ontstaan moeten ze weer plaatsmaken voor iets nieuws. Het publiek maak je deelgenoot door ze de voorstelling mee te laten maken, meer dan ze mee te laten springen en ze ritmisch op de soundscape ‘Club Gewalt’ te laten roepen. Waar ik maar mee wil zeggen: ik had deze gefreakte wedergeboorte graag intenser meegemaakt dan ik nu heb gedaan.

Foto: Salih Kilic