Een immens maïsveld met een verlaten caravan en in de verte eindeloze elektriciteitsdraden op palen. Het is een vredig plattelandsplaatje. Maar als de mist wegtrekt, blijken de planten niets meer dan plastic afval te zijn en de caravan bewoond. De zielen van deze gemeenschap leven in afgedankte dromen.
In waarschijnlijk (nu al) een van de mooiste decors van het seizoen, gaat het over hen ‘die gemaakt zijn om te verregenen’. Een man eet zich dood na het overlijden van zijn vrouw. Zijn zoon ziet zijn jeugdliefde trouwen met de verkeerde man. Een oma rouwt om haar dochter die ze verloor aan de zeebodem en een eenzame hoer is haar kat kwijt.
Ze kunnen niet ontsnappen aan hun lot, maar duwen elkaar toch liefdevol vooruit. De jongen die dood wil, mag mee met de hoer. De verslaafde man wordt na een zoveelste vreetpartij naar het wc-huisje van verroeste golfplaten gestuurd. En zodra het kan, dansen, zingen en eten ze er samen op los. ‘We kunnen beter een kunstwerk maken van onze val,’ zegt de dorpsfilosoof.
Regisseur Alize Zandwijk maakt met Vreugdetranen drogen snel een live Emir Kusturica film. Ze breidde haar zevenkoppige acteursensemble uit met drie muzikanten en drie dansers en laat ze in alle hoeken van het maïsveld uitzinnig hun leven vieren. Het levert prachtige choreografieën op, zoals een verleidingsduet van de verlegen jongen (acteur Gijs Naber) met de hoogzwangere bruid (danseres Charlotte Goessaert) en een rituele wassing van een dik, naakt lijk (Jack Wouterse) door dorpsgenoot Juan (danser Miguel de Jong).
Net als Kusturica, voorziet ook Zandwijk de rauwe realiteit van vleugjes magie. In kleurrijk droomlicht komen doden weer tot leven en zweven bruiden in drievoud rond. De soundtrack is van multi-instrumentalist Beppe Costa, die samen met Oleg Fateev (accordeon) en Rutger Woudenberg (trompet) live een sfeervolle mix van opzwepende Balkanritmes, weemoedige fado en meeslepende ballades speelt.
Auteur Rik van den Bos voorziet alle karakters van hoopvolle oneliners over het leven, de liefde en de dood. Zijn taal is poëtische en filosofisch, vaak met ontzettend grappige woordspelingen. Er zijn alleen wel heel veel darlings blijven staan. Veel mooie zinnen – zoals ‘Roep ja! Ja, het doet pijn, maar ik kijk het recht in de ogen en druk het tegen mijn borst’- zou je thuis in moeilijke tijden graag nog een keer willen nalezen. Maar in combinatie met de krachtige beelden en geladen muziek zijn ze in deze voorstelling met teveel. De spelers schreeuwen die ‘Ja’ ook al zonder woorden vol overgave uit.
Foto: Leo van Velzen
Zojuist dit stuk gezien in Amsterdam (28/9).
Betoverend, bruisend, kleurrijk??? Zo wordt dit ‘spektakel’ beschreven.
Het enige wat ik er aan over houd: als je dood wilt, is dit het laatste zetje wat je nodig hebt.
De inhoud is bijzonder deprimerend, verspreid over twee uur, waarvan de kern in 5 minuten gegeven kan worden. Elke monoloog van circa 15 minuten beschrijft hetzelfde.
De regisseur wil vast shockeren met naakte scènes, maar daar is het hedendaagse publiek echt al aan gewend. Behalve het jongetje in het publiek die uit schaamte niet meer durfde te kijken en nooit meer een toneelstuk zal bezoeken..
Ik moet bovenstaande recensie gelijk geven dat het decor erg mooi is vormgegeven. Helaas wordt het weinig benut. Een paar mooie beelden blijven hangen, maar er was veel meer uit te halen.
Plaatsvervangende schaamte kreeg ik bij het magere applausje.. Het klonk als enkele druppels water in een lege emmer. Sorry artiesten, jullie deden je best, maar zo’n stuk moet je nooit meer aangaan.
03/10/2013 net terug van een geweldige avond in de Stadsschouwburg in Amsterdam.
Wat een vakwerk, van werkelijke elke acteur / muzikant. Ogen en oren tekort.
En dan die Jack Wouters , wat een lef. Hij laat werkelijk zichzelf zien, in alle opzichten. En Beppe Costa mag natuurlijk niet onvermeld blijven. Met zijn bijzondere stem, raakt hij alle snaren.
Gezien het langdurige applaus, denk ik dat ik niet de enige was die ervan genoten heeft!!!
Eens met Niels. De aankondiging als een bruisend spektakelstuk komen absoluut niet uit. Een langdradig en deprimerend stuk dat cultureel-literair pretendeert te zijn, maar vooral humbug is.
Bij onze voorstelling zaten opvallend veel scholieren. Kennelijk gestuurd door hun school. Dat was al een veeg teken dat het geen echt amusement zou worden, maar ‘cultureel’. Jammer dat scholieren met dergelijk quasi-diepzinnig drama de verkeerde indruk krijgen van wat je anders wel aan mooie voorstellingen kan zien in het theater.