Op 5 september 1977 lanceert de NASA de onbemande ruimtesonde Voyager 1, met als opmerkelijke bagage een gouden grammafoonplaat; de Voyager Golden Record bevat begroetingen in vijfenvijftig talen, en een anderhalf uur durende selectie van muziek en geluiden uit allerlei verschillende culturen. Dit alles om de diversiteit van de mens te introduceren aan mogelijk buitenaards leven.

Veertig jaar na dato vond muziektheatercollectief Touki Delphine het tijd voor een nieuwe selectie. Kernleden Bo Koek, Rik Elstgeest en John van Oostrum werden aangevuld met Arend Pinoy, Bernadeta Astari en Chris Doyle, en in een uitbundig feest brengen zij hun adaptatie van de mensheid in een anderhalf uur durende notendop.

Het begint natuurlijk met de begroetingen in alle talen. Maar al snel worden er meer gecompliceerde eigenschappen van de mens uitgelegd. Humor, emoties, contrasterende gevoelens. Het uitblazen van de kaarsjes op een verjaardag. De magnetron als symbool voor vrijheid en gemak. ‘Do you have microwaves?’

De kracht van deze aanstekelijke festivalvoorstelling zit hem in de vanzelfsprekendheid waarmee de leden pure esthetiek en volslagen belachelijkheid naast elkaar laten bestaan. Het gegeven dat schoonheid en onzin elkaar niet in de weg staan, maar elkaar versterken. De prachtige stem van sopraan Astari gaat door merg en been. Arend Pinoy heeft een hilarische act in oer-Hollandse klederdracht. Ondertussen stellen ze, met uitgestreken gezichten, hun onzichtbare buitenaardse wezen vragen over hun gebruiken. ‘What do you eat? Do you have hobbies? Do you like safari trips?’

Voyager One is een absurdistische cocktail van muziek, toneelacts, choreografieën en losse teksten, versterkt door de uitbundige scenografie van Koen Steger (vormgeving), Miguel Rodriguez (geluid), Esmée Thomassen (kostumering) en Martijn Nieuwenburg (licht). Ze zetten de mensheid vrolijk op een voetstuk, om hem vervolgens in het volle zicht te laten struikelen. Ook is het een ode aan onze diversiteit – laten we die vieren in plaats van slechten. Ten slotte is het in een lekker over de top zoetsappige finale een pleidooi voor de kunst. ‘We are all human creatures of the planet Earth.’