Het duurt lang voordat het applaus op gang komt in de Rotterdamse Schouwburg na de voorstelling Voice over van choreografe Nanine Linning. Het eindbeeld van de dansers die in het licht van een spot omhoog reiken en bewegen hoort in een reeks scènes waarin elke geste of beweging wordt uitgesponnen om het maximale effect te bereiken. Maar de samenhang en opbouw is weinig dwingend, waardoor het einde als een verrassing komt voor het publiek.

In Voice over regeert het beeld en is de beweging ondergeschikt gemaakt aan de scenografie. Dat kan natuurlijk een heel legitieme keuze zijn, maar is in dit geval jammer omdat Linning juist al vroeg werd geroemd om haar choreografische capaciteiten.

Linning heeft in Voice over de intentie om iets te zeggen over de verschillende crises waaronder de wereld gebukt gaat en ze noemt haar voorstelling dan ook een ‘gitzwart sprookje’. Die zwarte kijk, waarin het enige lichtpuntje de vrouwen zijn in hun door gouden licht overgoten jurken, is een van de vondsten die betekenis zou moeten geven aan het sterk vormgerichte theater van Linning, net als later de Micky Mouse-oren en het verwrongen gezicht dat een geluidloze schreeuw produceert. Maar crises, commercie of manipulatie, de wijze waarop Linning hieraan refereert komt over als holle symboliek. Linning voegt weinig toe aan de actuele, maar complexe materie die zij poogt aan te snijden, waardoor de urgentie om hiermee aan de slag te gaan niet over het voetlicht komt.

Hoe een hogere macht de massa kan bespelen, laat Linning onder meer zien als de groep dansers bij aanvang van de voorstelling met zwarte maskers en strakke zwart-kanten bodysuits als mieren tussen de toeschouwers door over de tribune kruipen, aangetrokken door een koningin als motten die op het licht afkomen. Wanneer de koningin een van de dansers van de groep isoleert, duwt zij hem ook alweer gauw van zich af en speelt ze met zijn lot. Hier beweegt de groep nog als een orgaan, maar de voorstelling heeft verder vooral veel duetten.

Wat telkens weer opvalt tijdens de voorstelling is dat alle handelingen flink vet zijn aangezet. Daarbij versterkt de muzikale compositie van Michiel Jansen weliswaar de dramatische lading van de beweging en dans, onder meer door het zware ge-adem, maar soms werkt dit juist als een verstikkende deken. Ook in dat opzicht is Voice over weinig subtiel.

Of het nu de zoektocht is naar een nieuwe vorm of een groot publiek, de ambitie om met beelden te overrompelen overheerst, waardoor de dans en choreografie er enigszins bekaaid van afkomen en zelfs weinig eigenheid vertonen. Maar Voice over doet ook gedateerd aan, want hier wordt niets nieuws verteld of getoond.

 

Foto: Kalle Kuikkaniemi