Volgens Dorine Wiersma bestaan er gewone mensen en schooljuffen. Die laatsten hebben het vermogen om sociaal-pijnlijke momenten met zachte hand en heldere woorden tot een positief einde te brengen. Zij kunnen bijvoorbeeld lastige ouders op een ouderavond subtiel het zwijgen opleggen. Oh, wat zou Dorine Wiersma toch graag een schooljuf willen zijn. En als dat niet lukt, dan maar vriendin worden met de juf.
De lange lockdown heeft ook Dorine Wiersma niet onberoerd gelaten. Nadat ze thuis wel klaar was met klussen, is er veel nagedacht over het leven. Dat heeft mooie liedjes en bijzondere inkijkjes in haar ziel opgeleverd, zoals de waardering voor de ‘juf-mentaliteit’. En zo groeide dus op de tekentafel een nieuw programma, dat helaas door de bekende omstandigheden maar een paar try-outs kende. Dat was op de première-avond in het smaakvolle Theater De Liefde (dapper uit de grond gestampt in coronatijd) vooral in de verhalen tussen de liedjes te merken. Wiersma is nooit een gladde conferencier geweest, maar nu valt er zeker nog wel wat te schuren en schaven.
Dorine Wiersma is voor veel mensen ‘dat mens met die grote bek, dat fantastisch gitaar speelt’. Toen ze van de organisatie Neerlands Diep het verzoek kreeg om een lied te schrijven over de verbouwing van Het Binnenhof, liet ze een totaal andere kant van haar talent zien. Althans wat tekst betreft; haar gitaarspel is altijd een genot om naar te luisteren. Het was midden in de coronacrisis, iedereen maakte elkaar uit voor rotte vis en de politici aan de formatietafel maakten er ook een potje van.
Makkelijk dus om in die venijnige, harde modus mee te gaan. Maar zonder cynisme en met een prachtige enigszins Keltische, Middeleeuwse melodie zingt ze over de waarde van het gebouw en de achterliggende gedachte. Het oude gebouw moest hoognodig verbouwd worden, want ‘de voegen van Het Binnenhof zijn zwak. De lichten vallen uit, de liften blijven hangen. Achter deze muren hoor je uitgewoonde woorden. Doorgeslagen stoppen sluiten kort in het debat.’ Maar de renovatie biedt hoop op een nieuwe politieke vorm, een tweede kans voor politici. Of politici die tweede kans allemaal aangrijpen is maar zeer de vraag, maar het lied is zowel inhoudelijk als muzikaal een absoluut hoogtepunt in het programma Vlieg op! Bekijk de sterk opgebouwde clip op YouTube, bijna vijf minuten vreugde.
Daarnaast neemt ze zichzelf stevig op de hak in het openingslied waarin we een beeld krijgen van het leven van een ‘chaotische, neurotische persoonlijkheid’. Ze geeft in een buitengewoon grappig lied de moeders op deze wereld de schuld van alle ellende die de mensheid treft, ze haalt Lange Frans door de mangel (met een muzikale knipoog naar het gitaarintro van ‘Big Love’ van Lindsey Buckingham). Ze is het gezeur over kwetsen behoorlijk zat. Wat haar betreft kunnen al die zeikklagers ‘de gore pestpokken krijgen’. De twitteraar die op scherp staat om zijn beklag te doen als er door een cabaretier wordt gekwetst kan zijn hart ophalen aan de ‘Draverij der Diagnosen’, een verslag vanaf de renbaan, waar Narcisme, Depressie, Borderline, Stralingsziekte, ADHD, Autisme en nog een aantal gehandicapte paarden de race om de zieligheidsaandacht strijden.
Dan is Wiersma op haar best. De liefhebbers van de ‘oude Wiersma’ hoeven zich dus geen zorgen te maken. De gevoelige kijk op Het Binnenhof en de vriendschap met de juffen van de school van haar kind heeft haar absoluut niet verwaterd tot een softie.
Foto: Guido Visser
