Een surrealistisch beeld: een vrouw doolt eenzaam door een lege kamer, klautert van wand naar wand in de strak afgebakende leegte. Ze wordt vervolgens vergezeld door twee mannen, die haar – als herinneringen – zowel tarten als verleiden, die haar buitensluiten en opnemen. Er volgen een aantal raadselachtige, beeldende sequenties, waarin een voortdurend spel van aantrekken en afstoten de rode lijn lijkt.

Boost Producties begeeft zich met hun voorstellingen op het snijvlak van circus, dans en bewegingstheater. Vita speelt zich af in een ‘pop-up-decor’ (ontwerp: Jelle Engel): een soort metershoog bouwpakket, een kamer die verschillende kanten op kan kantelen en waarbij de wanden uiteindelijk plat uitgevouwen op de speelvloer eindigen. Alsof ze weggevallen zijn, en de vrouw alsnog bevrijd is.

Maar eerlijk is eerlijk: het is behoorlijk gissen naar inhoudelijke duiding in deze raadselachtige circustheatervoorstelling. Want wat regisseur Lennie Visser nu precies wil laten zien, behalve verschillende verschijningsvormen van dat eerder genoemde ‘aantrekken en afstoten’, blijft de vraag. Dat is het probleem met Vita: inhoudelijk is de voorstelling zeer algemeen, enigszins uitgekauwd en bij vlagen ronduit saai. De spanning tussen de vrouw en de mannen is al snel een herhaling van zetten, die per saldo niets toevoegt aan de thematiek.

Maar in tegenstelling tot de inhoud, verrast de vorm in deze voorstelling wel degelijk. De verstilde acrobatiek leent zich uitstekend als metafoor voor een precaire zoektocht naar balans en veiligheid. Op de dichtheid en variatie van het acrobatisch werk van spelers Marieke Thijssen, David Mupanda en Wilko Schütz is dan ook niet veel aan te merken. Naar het einde toe leek alles niet feilloos te verlopen, maar dat werd steeds kundig opgevangen (spreekwoordelijk).

Maar dan blijkt een originele, goed uitgevoerde vorm het toch af te leggen tegen het gebrek aan enige thematische verdieping. Vita is technisch knap, maar mist een inhoudelijke slag om echt te beklijven. Want in tegenstelling tot het decor, kantelt ons wereldbeeld tijdens het zien van deze voorstelling geen moment.

Foto: Casper Koster