In het talentontwikkelingsprogramma VIERxVIER van Theater a/d Rijn tonen vier jonge choreografen hun korte werk met oog op de doelgroep jongeren. Het resultaat mag er zijn. In vier zeer uiteenlopende stukken mengen disciplines zich evenwaardig net als de vele dansstijlen.

In peeling my purple onion werkt danser en choreograaf Amisha Kumra (als danser net afgestudeerd aan de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam) live met muzikant Ciro Goudsmit. Ingetogen vangt ze aan met een bewegingsidioom dat gebaar en beweging mengt en flarden van oosterse dansstijlen combineert. Terwijl Goudsmit samplet en zijn aanvankelijk abstracte soundcape transformeert naar ritmisch dj-en komt Kumra los in emotioneel geladen danssecties, die ze steeds onderbreekt. Indiase dans, flamenco, moderne dans; in contact met haar publiek dat verspreid zit in de ruimte, exploiteert Kumra alles dat haar lichaam in huis heeft.

De deelnemers van VIERxVIER werden geselecteerd uit ruim tachtig aanmeldingen en volgden een residentie in Theater a/d Rijn. Hun voorstellingen spelen ook voor de specifieke doelgroep; jongeren. Het tweede duet, het vouwen van stemmen, kent een zeer poëtische inslag en is gecreëerd door het Peeled Collective; Emma Hanekroot, Emma Versluys. Ze zijn beiden afgestudeerd aan de Fontys Academie in Tilburg.

In een dynamisch spel tussen licht, beeldprojectie, geluid en beweging reflecteren dansers Emma Versluys en Ischa Statie op intergenerationeel trauma. Met hen duiken we in de baarmoeder, terwijl een soundscape van fluisterende stemmen de beladenheid van gestapelde indrukken en emoties symboliseert. Zo nu en dan zijn daar ook woorden en zinnen in te ontwaren. Heel bijzonder is hoe het duet licht, beeld en beweging evenredig aan elkaar samenbrengt. De projector is ook een bewegend spotlicht en de geprojecteerde tekeningen krijgen een driedimensionale werking. Het uitgekiende, acrobatische bewegingsidioom bewaakt de dynamiek en zo krijgt het complexe onderwerp alle ruimte.

Dat disciplinaire onderzoek is ook onderwerp in de solo *click* van Niek Vanoosterweyck (Mime-opleiding), een visueel spel tussen lichaam en laser (ontwerp Cris Mollee). Geïnspireerd door de Japanse tekenfilm ontvouwt de solo de dunne scheidslijn tussen creatie en vernietiging. Volgt de soundscape (Marijn Brussaard) aanvankelijk nog de laser, langzaam verschuift de aandacht van de muziekcompositie naar de emotie van de danser die aan het visueel overweldigende, maar ook ruimte bepalende lichtregime probeert te ontsnappen. Het is nog wat zoeken naar de juiste timing, maar in conceptuele zin, thema en vorm, raakt *click* precies de juiste snaar bij de doelgroep.

En ook het laatste werk van regisseur en choreograaf Ibrah Silas Jackson (autodidact) kent die directe resonantie. Een vage projectie op de achterwand toont de schaduw van een figuur in beweging. Maar al snel ontmoeten we drie mannen (Angel Ali Gonzalez Felix, Oumar Jalloh, Melano Bruinhart) op een bank. Rastalooks, shabby wijde broek, zwart hemdje; een oranje gloed van een grote hanglamp suggereert een nachtelijk licht. In een komisch theatraal spel, dat hun even melige als waakzame aanwezigheid ontvouwt, leren we de drie kennen. Explosieve bewegingstaal schurend tegen de hiphop-krump en funk brengt ons naar hun getraumatiseerde zielen.

 

Met een goed gevoel voor timing – en humor – leidt Jackson ons in Unravel Threads langs afgronden. Gevaar, geweld, emotie. Het is overleven, zoveel is duidelijk. Een simpel rood licht op een gehavend lichaam in freezestand vat het beeld mooi samen in dit gelaagde korte werk dat de zeer gevarieerde en boeiende avond met verve afsluit. Als het gaat om de toekomst van de dans, dan ligt de belofte zeker bij een aantal van deze makers.

Foto’s: Kevin Canales