‘I’m crazy like a fool, wild about Daddy Cool.’ Twee jongens strooien met condooms, Boney M. schalt door de speakers van Café de Morgenster. Ze vinden troost bij elkaar, hoe verschillend ze ook zijn. Beiden hebben iemand zwanger gemaakt die vervolgens een abortus onderging. In de persoonlijke voorstelling Verhalen van verwekkers van theatermaker Mystha Mandersloot staan de ervaringen van mannen na een abortus centraal.

Het is een thematisch vervolg op haar afstudeervoorstelling Abortusvehalen, waarin vrouwen reflecteerden op hun ervaringen met een abortus en waarmee Mandersloot vorig jaar het Delft Fringe Festival won. Nu staat het perspectief van de man centraal, die óók rouwt, zijn verdriet vormgeeft, spijt heeft, maar niet van alles, fantaseert (wat als ze niet…) – kortom: worstelt – met de abortus én ook het taboe daaromheen. Speler Remijn Weijdema: ‘In het jaar na de abortus heb ik met geen enkele andere man gepraat die ook een abortus had ondergaan.’

Eerder in deze voorstelling, waarvan dit weekend een work in proces-versie te zien is op het Café Theater Festival in Utrecht, zagen we hem als 22-jarige in de wachtkamer van een abortuskliniek, anderhalf jaar geleden: reddeloos, maar hij doet zijn best. Want wat zeg je als je vriendin op het punt staat een abortus te ondergaan? ‘Je kunt het.’ Zijn abortus is een keuze, zegt hij later. Zijn medespeler Bob Donkers zegt daarop: ‘Mijn abortus is niet mijn keuze.’ Donkers’ abortus was vijf jaar geleden, hij was 25 jaar en had 1 date met deze vrouw gehad. Nog steeds fantaseert hij erover hoe oud zijn kindje nu zou zijn geweest, hoe ze mee was gegaan naar zijn shows. ‘Ik was echt een fucking goeie papa geweest.’

Voor beiden betekende de abortus een markeerpunt in hun leven, een gebeurtenis die hen definitief getekend en gevormd heeft. Ze vertellen daar eerlijk en kwetsbaar over, met humor en ontwapening en vooral ook met veel respect en compassie naar zichzelf, elkaar én hun toenmalige vriendinnen. Mandersloot goot hun ervaringen in een montage waarin flarden herinneringen, uitgespeelde scènes, energieke reflecties in het hier en nu en muzikale omlijstingen elkaar steeds afwisselen. Die dynamiek is natuurlijk prettig, maar haalt soms ook de angel vroegtijdig uit het moment: zodra het echt pijnlijk wordt, schakelen de spelers naar een andere scène en een andere energie.

De verschillen in hoe beide mannen terugkijken op de situatie is interessant en kan nog verder worden uitgediept. In Verhalen van verwekkers krijgen de spelers beiden ruim baan hun verhaal te doen en dat is belangrijk, maar op het moment dat ze in dialoog gaan met elkaar en daarbinnen (liefdevol) kunnen botsen, ontstaat er automatisch nog meer zelfonderzoek en diepte.

Foto: Maurice Gemmeke

Lees hier alle minirecensies over het Café Theater Festival 2024 in Utrecht.