Tweedehands decor, tweedehands kostuums en alleen maar liedjes die – direct of indirect – te maken hebben met de klimaatcrisis. De mannen van Piepschuim hebben zich voor hun zelfbenoemde CO2-neutrale voorstelling laten adviseren door experts en gebruiken hun talent in Ver buiten de lijntjes om informatie over te brengen. Bijvoorbeeld om het recent gepubliceerde klimaatrapport van IPCC samen te vatten, of om globaliserende marktwerking uit te leggen.

Ver buiten de lijntjes is het programma Buiten de lijntjes maar dan met een strijkkwartet erbij. Onder leiding van Egon Kracht verrijkt het viertal de verhalende, herkenbare muziek van de theaterband met melodieuze verfraaiingen en grappige geluidseffecten. Voor de fans is het wellicht wel even wennen om relatief weinig actie van Robbert Koekoek te zien, die op een stoel aansluit bij dit kwartet. Komt hij er eventjes vanaf, dan is dat telkens weer een feestje.

Met de voor Piepschuim gebruikelijke mix van fabels (over kikkers in een pan), sprookjes (over een jager en zijn vrouw) en metaforen (over een kappersstrijd in de stad) schetst frontman Cor Burger het grote klimaatcrisisverhaal. In een verpletterende openingszet zet hij de zes klimaatscenario’s van het IPCC op een rijtje. Daarin lepelt hij de meest moedeloos stemmende situaties op, van twee graden warmer tot een afschuwelijke zes graden, waarin de mensheid niet meer kan overleven. In sterk contrast met de treurige vooruitzichten stuitert de energieke zanger vrolijk op en neer, en voorkomt zo dat je wegdroomt.

In het overzichtelijke anderhalf uur durende programma besteedt Burger verder relatief veel tijd aan zijn verwachtingen omtrent publieksparticipatie. Al aan het begin krijgt iemand de taak om het applaus op het juiste moment in te zetten (en daarna nog iemand, waarom ook niet?). Als er op zijn ‘toch?’ niemand ‘ja’ zegt, staat hij daar even bij stil, maar ook als iedereen dan maar braaf ‘ja’ begint te roepen, lijkt hij van zijn stuk. Een beetje alsof wij een nukkige schoolklas zijn en hij de schoolmeester, die onze aandacht probeert vast te houden door ons reactievermogen te testen.

Dat kan heel charmant zijn, maar het kan ook doorslaan. Dat gebeurt tegen het eind, als hij uitlegt hoe hij een eigen versie heeft gemaakt van een ingenieus lied van Kees Torn. Of wij het aantal lettergrepen, de zes-kwartsmaat, het rijmschema en de betekenis willen controleren; hij legt het twee keer uit en controleert na het lied ook nog of we het wel goed hebben begrepen. Oké, maar… Meneer, is dit voor een cijfer?

Foto: Bert Beelen