Geheimen die je heel graag wilt bemachtigen. Verdriet waarvan je grappige hoedjes kunt vouwen. De ingewikkelde weg naar de allerliefste. Lepels die alleen als het echt niet anders kan wel bij de messen willen, maar absoluut niet bij de vorken. Ballen in alle kleuren en maten. Dat zijn enkele ingrediënten uit de nieuwe kleutervoorstelling van Theater Gnaffel, gebaseerd op Hou van mij, het verzameld werk van Ted van Lieshout.

Maar hoe maak je een voorstelling van een verzameling tekeningen en kindergedichten? Simpel: door er vooral geen verhaal met een kop en een staart van te willen maken, maar meer associatief met de gedichten aan de haal te gaan. Zo veranderen de twee vogels op lange stokken (‘Mama, waar heb jij het geluk gelaten? Ik had het hier neergelegd en nou is het weg!’) in de volgende scène moeiteloos in speren waarbij het ‘onberispelijk kind van onbesproken gedrag’ de koningin wordt.

Verbindend element is de muur met een enkele deur die het hele speelvlak vult. Spelers komen op en gaan af door die deur of aan de zijkant, terwijl vanaf de muur voortdurend nieuwe visuele elementen worden toegevoegd. Poppen zijn ditmaal nagenoeg afwezig, maar dankzij het sterke spel verveelt de voorstelling geen moment en al snel geven ook de volwassenen in de zaal zich over aan een wondere wereld waarin logica van ondergeschikt belang is.

Cruciaal daarbij zijn de drie spelers. Sam Galgenbeld is overtuigend in de meer naïeve gedichten, Elout Hol speelt meer reflecterend en ingetogen en Mirjam Stolwijk pakt uit met heerlijk overacteren. Hilarisch is de scène waarin zij werkelijk alles in de strijd gooit om de geheimen van Hol te bemachtigen.

Van mij sluit zo perfect aan op de belevingswereld van de allerkleinsten, voor wie een verzameling korte scènes veel begrijpelijker is dan een uur durend verhaal. Aan het eind volgt een vermakelijk alfabetlesje, maar centraal staat ook dan het spelen met taal. De poëzie van Van Lieshout blijkt bovendien bij uitstek geschikt om abstracte begrippen tastbaar te maken, erop te kauwen en vooral vrolijk mee te spelen. Zo ontpopt de voorstelling zich ook als een ode aan Van Lieshout, de poëzie en de verwondering. En nee, we gooien nooit meer de lepels bij de vorken, beloofd.

Foto: Erik Franssen