Het festival Cultura Nova in Heerlen pakte groots uit met de openingsvoorstelling, maar heeft ook oog voor het kleine geluk van de gewone Heerlenaar. Els Huver, radiomaakster met Zuid-Limburgse roots en algemeen directeur van Stichting De Kopsalon, trok de wijk Eikenderveld in en verzamelde verhalen voor een feelgood-audiowandeling. Die kun je het hele festival lang meelopen.

Het kleine wijkje Eikenderveld werd in de jaren twintig gebouwd voor mensen van het spoor. In de wandeling komen we geen NS-medewerkers meer tegen, maar wel een bonte verzameling andere bewoners. En tuinen. Hibiscussen en hortensia’s bloeien er, maar ook grof grint, klinkers en tegels zijn populair. Plastic rolluiken horen bijna bij de standaarduitrusting. Ze houden op de schitterende augustusmiddag van de première de warmte buiten.

Heel toepasselijk begint de wandeling in de Hertogstraat bij Harry Franz, sinds mensenheugenis voorzitter van de bewonersraad en daarmee in feite de burgemeester van Eikenderveld. Hij had een flinke vinger in de verandering van een verpauperd gebied in een prettige plek om te wonen. Het succes van Eikenderveld-nieuwe stijl was zo groot dat koningin Beatrix zelf op bezoek kwam voor een rondleiding.

Van de verhalen uit de wijk kun je varianten in allerlei andere wijken optekenen. Ex-drummer Wim heeft in de sociale metaalwerkplaats al heel wat kansarme mensen de goede kant op geholpen. Het voetbalveldje was voor sommige jongens de poort naar Roda JC en Fortuna Sittard. Per leerde loslaten (ook zijn vooroordelen) door zonder geld op vakantie te gaan. Suzanne is stippenkunstenaar en econometriste. Die twee vormen van ordening passen bij haar licht autistische inslag. Krantenbezorger Hayat wordt gelukkig van zijn contacten met mensen. Kraamverzorgster Ramona heeft veel mooie dingen meegemaakt, en ook verdrietige. Denise is een geboren moeder met een talent voor het verzinnen van ingewikkelde namen voor haar kinderen. Een jonge Prins Carnaval werd behoorlijk zenuwachtig toen de indrukwekkende functie op zijn frêle schouders terechtkwam, maar hij deed het goed.

Huver verzamelde verhalen bij sociale knooppunten als de tabakswinkel en het buurthuis en organiseerde een verhalenestafette. Ze zijn te horen door de koptelefoon op de plaatsen waar ze spelen. Eén vrouw zegt onomwonden dat ze nog nooit gelukkig is geweest. Dan snap je weer dat het geen vanzelfsprekendheid is.

Je leert de wijk nog beter kennen door de vensterbanktentoonstellinkjes die er zijn ingericht. Tiny, die een speciale band heeft met de ‘Maria van de Altijddurende Bijstand’, doet er een beschrijving van haar herinneringen bij.

Terug in de Hertogstraat liggen er foto’s op tafel van de mensen van wie we verhalen hebben gehoord. Harry haalt er verhalen op aan de gijzeling van Elly ‒ dat moet in de jaren tachtig geweest zijn. Geluk is een wijk, een plek om te wonen, contacten met anderen, een voetbal, gezondheid, een paard of een cavia. Ook in Eikenderveld.