Wie droomt er niet stiekem van: al je problemen achter je laten in het druilerige Holland, de auto instappen en spontaan naar Zuid-Spanje rijden. Om daar, in een pittoresk Spaans dorpje, een rustieke bed & breakfast te openen. In Vamos! belanden drie totaal verschillende vrouwen bij toeval in hetzelfde VW-busje richting Spanje. De idylle van het Spaanse leven blijkt echter ook keerzijdes te hebben.

Geïnspireerd op televisieprogramma’s als ‘Het roer om’ en ‘Ik vertrek’, persifleert scriptschrijver Allard Blom met deze musical het type impulsieve, ondoordachte dromer. Alle drie zitten ze in de knel met zichzelf. Dertiger Linda (Cystine Carreon) heeft net haar man gecremeerd, veertiger Puk (Carolina Dijkhuizen) is een succesvol zakenvrouw die zojuist haar ontslag heeft gekregen, vijftiger Hadewych (Lenette van Dongen) heeft last van chronische onrust: eens in de zoveel tijd verlaat ze de veilige havens van man en kind – en ditmaal omdat ze op internet een vlog tegenkomt van Linda, die na het overlijden van haar man op zoek is naar iemand met wie ze haar Spaanse droom waar kan maken.

Zo gezegd, zo gedaan: Hadewych kladt nog snel een afscheidsbriefje aan haar gezin, en rijdt met haar volgeladen busje naar Linda. Samen zetten ze koers richting Spanje. Nauwelijks onderweg – ze zijn Amsterdam nog niet uit – komen ze Puk tegen, die staat te liften en in een spaarzame opwelling besluit mee te gaan.

Het vervolg laat zich raden: het Spaanse huisje blijkt een bouwval en de problemen die ze in Nederland achter zich hebben gelaten, dringen zich in Spanje natuurlijk ook aan hen op. Blom schreef een ronduit ongeloofwaardig, maar vooral volstrekt ongeïnspireerd verhaallijntje – dat bovendien niet vies is van stereotype bevestigende clichés over Spaanse luiheid (‘mañana mañana’). De tekst schiet voortdurend heen en weer tussen pretentieloze flauwheid en valse emotie, en wordt daardoor satirisch noch dramatisch.

En te midden van al die niksigheid staan daar dan Carreon, Dijkhuizen en Van Dongen: drie leuke actrices met bovendien dijken van stemmen, maar wanhopig in het verkeerde stuk beland. Ook een acteur als Johnny Kraaijkamp jr., die twee bordkartonnen karakters (en een stripfiguurversie van een willekeurige Fransman) te spelen heeft, gun je een zo veel subtieler personage. Pijnlijk: goede comedy-acteurs in een plat stuk.

De voorstelling voltrekt zich vervolgens via een voorspelbaar procedé: na wat kleine strubbelingen lijkt alles eindelijk goed te gaan, totdat alles (vrij letterlijk) in elkaar stort. Alleen in de ontknoping verrast Blom: waar je zou verwachten dat de personages zelf hun problemen onder ogen moeten komen om weer door te kunnen met hun leven, kiest hij ervoor dat de kersverse vriendinnen elkáárs problemen oplossen. Dat laat ons achter met een discutabele moraal, waarin vluchten en wegkijken uiteindelijk alsnog alles oplost.

Vamos! is één grote gimmick, een flauwe grap die zich in een paar minuten laat vertellen, uitgesmeerd over musical van dik twee uur.

Foto: Annemieke van der Togt