In de handen van regisseur Joeri Vos wordt Pinokkio een subversieve trip over waarheid, leugens, vrijheid en verantwoordelijkheid. Daarmee is zijn bewerking een prikkelend contrapunt ten opzichte van de moralistische manier waarop het klassieke verhaal van Carlo Collodi normaal gesproken verteld wordt. (meer…)
Dat slaaptekort lijdt tot verwarring en waanzin is bekend. Het wordt zelfs als martelmethode gebruikt. Dat beeld roept Valavond op van Het Houten Huis. Het Groningse gezelschap dat al jaren excelleert in beeldend muziektheater voor kinderen met voorstellingen als Altijd weer, Muziek van beneden en Hotel Perdu, maakt met deze productie een uitstapje naar theater voor volwassen.
Valavond is een gedurfd associatieve voorstelling. Op de fraaie locatie in het bos ’s avonds om een uur of tien zien we een man met een geel jack het speelvlak op fietsen. Hij doet zijn jas uit en knipt het licht aan. Hij gaat zitten achter een muziekinstrument dat lijkt op de snaren die zich onder de klep van een vleugel bevinden. Martin Franken bespeelt het percussief en creëert een veelheid aan klanken waarvan sommige doen denken aan een cymbalom, een citer die met hamertjes wordt bespeeld.
Dan spreekt hij met een megafoon-achtig geluid een groep mensen in het bos op barse toon toe. Het lijkt alsof we in een totalitair regime zijn beland waar slapen niet is toegestaan. Het is het startsein voor een reeks scènes waarin we een grote groep mensen zien die moeite doen om wakker te blijven, onder meer door het declameren van teksten.
Dat slapen problematischer is geworden vanwege de toegenomen prestatiedruk in een sterk gematerialiseerde wereld, is wellicht denkbaar. Dat slapen in de toekomst exclusief wordt, zoals de begeleidende tekst suggereert, is een originele gedachte. Maar de uitwerking mist helderheid. De voorstelling reikt niets aan dat dit uitgangspunt versterkt. De personages die we zien zijn veelal ernstig verward, zweverig, quasi-filosofisch of maken ruzie. Hun teksten zijn behoorlijk onsamenhangend en zeker niet altijd even boeiend.
Er is wel mooie muziek in de vorm van een aria en een passage met koorzang van Purcell. En de locatie wordt fraai bespeeld. De vele spelers – een mix van acteurs van Het Houten Huis, De Noorderlingen en vele figuranten – leveren soms fraaie beelden op. Ook de scène waarin een viertal blaaspiano’s wordt bespeeld is mooi om te zien. Maar het geheel duurt te lang waardoor de aandacht verslapt. Het blijft simpelweg te vaag wat regisseur Gregory Caers met zijn beelden en curieuze teksten wil vertellen.
Foto: Moon Saris
Wat is het toch opvallend hoe smaken kunnen verschillen, ik wil mijn mening ook graag even kwijt omdat ik schrok van deze recensie. Ik heb me geen seconde verveeld tijdens Valavond, ik heb lang niet alles meegekregen wat er gebeurde nog dus ik zou hem nog wel 5x willen zien. De voorstelling was heerlijk als je gewoon achterover gaat zitten en alles los laat en over je heen laat komen. Ik heb veel theater gezien maar zo veel mooie creatieve vondsten, absurde scenes en geweldige muziek maakt dit tot de beste voorstelling die ik heb gezien. Ik vond de regie van Gregory juist heel doeltreffend en precies, terwijl ik wel het idee had dat de acteurs veel vrijheid hadden en lol in het spelen. Dat is echt een talent.
Kortom: ik ben het roerend oneens met jullie recensie, maar ieder zijn ding! Ik gun deze geweldige creatieve groepen alleen wat meer positiviteit.
Vanavond de voorstelling gezien, en ik deel samen. Er mijn compagnon de mening van Wieger Meulenbroek hierboven.
Een hallucinatoire gang door een prachtig decor, waarbij goed gebruik werd gemaakt van de ruimte.
En inderdaad, geen. Opent van verveling, wel veel schakelen. Ik zou zeker nog eenkeer willen gaan!
Hulde aan het toneelgezelschap.
Laura Joosen, Willem Kox
Het mooiste theater wat ik ooit heb gezien, diep geraakt, mijn bewondering en dank is groots.
De uitleg hierboven doet mijns inziens veel tekort aan wat ik allemaal heb gezien….begrijpen deed ik lang niet alles waardoor we er lang over hebben nagepraat en zelfs nu dus weer over aan het nadenken zijn.Het slaaptekort , wat ik overigens niet zo had geïnterpreteerd, dat een soort “zombies” creëerde stond voor mij symbool voor het Bewuste en Onbewuste….slaapwandelend of wakker door het leven gaan? Of nog verder….dolende zielen die kiezen voor de wedergeboorte. …maar wie mag wel en wie mag nog niet geboren worden? En wie bepaalt dat eigenlijk? De “shedevil” in het stuk? Wat was haar/zijn rol? Mijn vrienden vonden haar doodeng…ik was geïntrigeerd. ..en ga zo maar door. De meningen onderling waren al verdeeld in ons groepje. Dus ik zet mijn hoed af hoor hiervoor en geef een dik applaus. Stof tot nadenken! !
Ik vind de recensie hierboven best nog heel mild. Ik heb veertig minuten lang gesparteld, maar totaal geen aansluiting. Deze voorstelling heeft me niks gedaan, behalve erg verveeld de laatste veertig minuten.
De recensie was inderdaad nog betrekkelijk mild. Van de editie Oerol 2018 was dit voor mij een miskoop. Ik ben al na 40 minuten weggegaan. Dat ligt gevoelig op Oerol, eerder weglopen, en ik doe het zeker zeer zelden, maar ik wilde niet nog meer tijd hieraan verspillen. Waar heb ik naar gekeken? Wat heb ik gehoord? Tja…