Anna Hermanns heeft een nachtmerrie gehad. Ze is als mid-dertiger getrouwd met een ietwat kalende man, woont in Almere, er loopt een labrador door het huis, in de gang hangt een bordje ‘Home’, en ze gaat op vakantie naar Zeeland. Maar het toppunt van ellende is: ze is in die droom intens gelukkig. Ook Lize van Olden is niet lekker wakker geworden. Ze zag zichzelf als eind vijftiger op de e-bike met een rood rugzakje met daarin een Tupperware bakje met boterhammen.
Lize van Olden en Anna Hermanns (die er niet bij was toen Van Olden met Victoria Osborn als Oldenosborn in 2014 Cameretten won) zijn beiden dertigers die als de dood zijn dat het strakjes gruwelijk mis zal gaan met een man, die op zijn liefst gezegd ‘van regelmaat houdt’, maar die in feite dodelijk saai is, met onhandelbare kinderen, en mijn god misschien zelfs wel met kleinkinderen, waar ze niets mee hebben. Weg levensvreugde.
Als je Van Olden en Hermanns zo ziet rondspringen dan zijn ze nog heel ver van de rollator verwijderd, maar de energie die ze soms wat krampachtig uitstralen maakt het wel begrijpelijk dat ze met wantrouwen naar de toekomst kijken.
Oldenhermanns heeft in Unsexed een heldere manier gevonden om dat onaantrekkelijke toekomstbeeld zo veel mogelijk op afstand te houden: namelijk door veel korte scènes te spelen die dat ongewenste leven zo dicht mogelijk benaderen. Als je maar genoeg verhalen over de hel leest en gruwelijke afbeeldingen bekijkt, dan zorg je wel dat je daar uiteindelijk niet terecht komt.
Kortom: met Unsexed wordt een aanval op het burgerlijke bestaan ingezet door zoveel mogelijk burgerlijke situaties belachelijk te maken. Dan moet je wel van verrekt goeden huize komen wil je daar in cabaretland nog iets origineels over kunnen melden. En dat gebeurt in Unsexed, ondanks alle goede bedoelingen, nauwelijks. Het is natuurlijk wachten tot ‘Forever young’ van Alphaville voorbij komt, en ja verdomd.
Je krijgt soms het idee dat je naar de introductieles schoolcabaret zit te kijken, waarbij de docent de leerlingen op het hart heeft gedrukt: ‘Meiden, doe maar gewoon lekker gek, en als je anderhalf uur doorratelt, dan zit er altijd wel iets leuks en bruikbaars bij voor het Open Podium van volgende maand.’
En inderdaad, er zitten sterke stukken in Unsexed: de moeder die door haar onbevangen kleuterdochter onbedoeld op haar verborgen racistische gedrag wordt gewezen of de geschrokken, gegeneerde zoon die zijn moeder per ongeluk naakt in de badkamer heeft gezien.
Maar het therapiegeklets, hipsters als suflulletjes neerzetten, het totaal versleten huwelijk, de moeder die spastisch voorzichtig met haar kind omgaat, we hebben het allemaal al vele keren (en beter) gezien. Daarnaast begint een aantal scènes, zoals twee enigszins suffige vrouwen die de natuur bestuderen, sterk om vervolgens in het luchtledige te eindigen. Veel bij Oldenhermanns is lollig, maar niet echt leuk en spannend.
Foto: Rik Engelgeer
