Underdogs is een virtuoos gedanste, narratieve choreografie die een inkijkje geeft in het leven van een groep mensen onderaan de sociale ladder. Aan de hand van een serie muzieknummers uit de jaren zeventig worden we meegenomen in de anekdotes. Overleven is het, met het lichaam als wapen.
Op het podium drie dansers: een jonge vrouw (Sonia Bel Hadj Brahim) en twee jonge mannen (Arnaud Duprat en Pascal Luceen). Als een hechte groep plakken de drie aan elkaar in een aanstekelijke dans, die je doet meedeinen op de stoel. Met kleine tussenstops onderbreken de drie hun vloeiende bewegingen, zodat er ritmes ontstaan. Ze dansen, ze spelen en pakken het publiek in tot het einde van de song een pauze inluidt. Zo ontstaan speelse sketches rondom een hechte groep jonge mensen.
De vanuit hiphopstijlen opgebouwde choreografie is aanvankelijk nog redelijk abstract, maar krijgt al gauw een verhalende lijn als de armen van de dansers herkenbare wapens tonen in mimische bewegingstaal. Het geweld in de levens van de drie dringt zich op en dat lijkt onomkeerbaar. Straatgeweld, onderling geweld en huiselijk geweld; ze komen allemaal voorbij. Het hoogtepunt van Underdogs is een lang slowmotiongevecht tussen de drie, waarin elke beweging minuscuul is uitgewerkt. Het is een ambachtelijk, uitstekend getimed boetseerwerk.
Anne Nguyen is één van de vrouwelijke pioniers in de hiphopdans. Haar werk is sober en soms een studie van stijlen, zoals in Kata (2018). Ditmaal vertrekt ze vanuit een andere hoek en koppelt ze virtuoze beweging aan emoties uit de soulmuziek, een perfecte basis voor haar verhaal over de onderklasse. Ze poogt het lichaam van die groep mensen te archiveren aan de hand van de nummers die integraal worden afgespeeld, als een oude elpee uit die tijd. Op een hand-out, die aan het begin van de voorstelling door de dansers wordt uitgedeeld, wordt de muzieklijst van context voorzien.
Voor een neutrale observatie is het stuk te narratief. Het lichaam krijgt het flink te voortduren en is tegelijkertijd ook de grootste trots: dansen als middel om te overleven. Dat is geen ‘nieuw verhaal’, zeker niet in Frankrijk waar de hiphopdans groot werd door flinke investeringen van de cultuursector in de buitenwijken. Inmiddels is die hiphop er alweer establishment. Terwijl de dansvorm zich ontwikkelde, bleef de armoede overeind. In die zin is en blijft het thema van Underdogs urgent en zijn de herhalingen waar de choreografie bol van staat ook realiteit.
Met alle techniek-effecten staat Underdogs wat krap in het kleinste zaaltje van Frascati. Evengoed dwingt dit stuk respect af. Vooral in zijn virtuositeit; wat een uitvoering, wat een dansers! En wat het onderwerp betreft zou je wensen dat de zaal vol zat met publiek, dat zich in het verhaal herkent.
Foto: Patrick Berger
