Neehee, hij wil geen ‘koprol’, maar een ‘kop zien rollen’, aldus een briesende markies. Zijn hofhouding pakt er bij wijze van test adequaat een bloemkool en een grote houten hamer bij, en een seconde later vliegen de afgehakte stronken het jonge publiek om de oren. Dat soort vrolijke brutaliteit kenmerkt deze voorstelling van theatergroep Rake Klappen. Ultrajectum: Coup, Coup, Bye Bye is een sympathieke, maar rommelige straattheatervoorstelling voor kinderen van alle leeftijden.

Tussen de Utrechtse Domkerk en de door steigers omgeven kerktoren is op een bescheiden stellage een troon geplaatst, waarop een aanstellerige, aandachts- en machtsbeluste markies met opzichtig witte pruik en dito paarse cape, zijn volk toespreekt. Het publiek dat zich voor de gelegenheid voor de geïmproviseerde slotgracht heeft verzameld, treft het: het is vandaag ‘de viering van de markies’. Feest dus!

Althans, feest voor de markies, niet voor het volk. Als zijn hofhouding na het behoorlijk expliciete bloemkoolexperiment op de valreep weigert het stuk groente te vervangen voor een uit het publiek geplukt kinderhoofdje, begint de markies te tieren: ‘Dit is mijn dag en ik wil angst zien.’ Vanzelfsprekend komt de hofhouding in opstand, en ontketent een revolutie waarbij het jonge publiek volop betrokken wordt.

Het levert een half uurtje aan kolderiek theater op voor de allerkleinsten – die met helmen en schilden de markies van zijn macht en waardigheid ontdoen. Immers, zoals hij zelf al zei: ‘wat is een markies meer dan de afspiegeling van zijn rijkdom?’ Het is een rommelig geheel, dat voor een deel vervliegt op het plein, en waarschijnlijk voor het handjevol kinderen dat daadwerkelijk mee mag doen leuker is dan voor de rest.

Gedurende de voorstelling tonen de spelers hun fysieke kwaliteiten, met acrobatische bewegingen, zwaardvechtchoreografieën en heuse special effects met een hijskraantje. Die kwaliteiten raken nu enigszins ondergesneeuwd in de over elkaar heen buitelende structuur van de voorstelling. Dat is jammer: als ze wat meer ruimte en aandacht krijgen, kunnen dergelijke, meer beeldende scènes een mooi tegenwicht bieden aan alle chaos en uitbundigheid.

Rake Klappen brengt met veel vrolijkheid en lekker over de top, een moraal van verantwoordelijkheid en een ode aan de macht van het volk. De voorstelling, waarvoor Mariëlla van Apeldoorn de eindregie deed, heeft nu wel een erg hoog speeltuingehalte. Dat het met alle aanstekelijke uitzinnigheid wel goed zit is duidelijk. Maar ik vermoed dat de makers veel meer verstilling en poëzie kunnen toelaten dan ze nu doen.

Foto: Sjoerd Derine