Het is een gouden idee van choreograaf Ed Wubbe om jazzpianist Michiel Borstlap uit te nodigen om het jaarlijkse dansevenement Twools van Scapino Ballet Rotterdam live te begeleiden. Ook Danny Boom, winnaar van So You Think You Can Dance 2013, geeft acte de présence. Het programma Twools16 is van een wervelende, bruisende rijkdom en een krachtige hommage aan de veelzijdigheid van de dans.

Het is dankzij Borstlaps spel dat een stijlvolle ingetogenheid behouden blijft. Wubbe zelf creëert het openings- en sluitstuk van de avond, het verstilde Into the woods. Borstlap opent zijn muzikale aandeel met subtiel pianospel waarin hij akkoorden afwisselt met snelle omspelingen van de rechterhand. Even leek het of hij een remake zou geven van het befaamde The Köln concert van Keith Jarrett.

Geleidelijk komen de dansers op, ze dragen wijd uitstaande tutu’s van harde stof. Tegen de achtergrond van donkere boombladeren ontvouwt zich een theatraal-verhalend ballet. Zoals altijd bij Wubbe is de verhouding tussen het individu en de groep sterk: telkens lijkt het of een van de dansers opgenomen wordt in het grote ensemble, maar dan dwaalt er een danser weg en verdwijnt tussen de gestileerde decorbomen.

De danstaal van Wubbe is prachtig gebaseerd op het klassieke ballet, waaraan hij hedendaagse dynamiek en verrassende wendingen geeft. Af en toe slaan de dansers op de stijve tutu’s en geven daarmee een ritmisch patroon. Maar Wubbe is niet de enige choreograaf in deze voorstelling die, ongehinderd door een pauze, voortstuwt. Ook choreografen als Fang-Yu Shen, Marcos Moreau, Roy Julen, Itamar Serussi Sahar en Ederson Rodrigues Xavier. Naast pianist Borstlap treedt celliste Katharina Gross live op met een intense gedrevenheid.

De Braziliaanse choreograaf en danser Ederson Rodrigues Xavier liet zich inspireren door de muziek Things are perfect. De tekst van het lied wordt overgenomen door de dansers, en dan met een nadrukkelijk vraagteken. Aan het slot klinkt het nog eens op, vragend naar de perfectie ‘der dingen’. De donker gekostumeerde dansers hebben in hun bewegingspatroon een zo goed als perfecte uitdrukking gegeven aan heftige bewegingen, waarin de rauwheid opvalt. Dat is een mooie vorm van ironie: perfecte dans met vraagtekens óf die dans wel perfect is.

Van een apart, stripachtig bewegingsidioom getuigt Test van Itamar Serussi, bestemd voor mannelijke dansers. In loszittende, ondergoedachtige kleding bewegen de dansers zich op verwarrende wijze zowel mannelijk als vrouwelijk. De soms ironische tweeslachtigheid van de dans draagt ertoe bij dat de toeschouwer gaat nadenken of en in hoeverre dansbewegingen specifiek vrouwelijk of mannelijk zijn. Heel fraai is de beginpose waarin de dansers knikvormig staan, de knieën voorwaarts gericht, het bovenlichaam lijnrecht, alles hoog op blote voeten. Er zit iets humoristisch aan deze dans omdat Sahars idioom niet alleen vloeiend en gestileerd is, maar ook hoekig, scherp, alsof een snelle tekenaar de figuren neerzet.

In Smashroom, too van vaste choreograaf Fang-Yu Shen komen we, op eclectische wijze, tal van stijlen tegen. Er zijn associaties met Pina Bausch maar ook met traditionele Aziatische dans. In Bausch’ bewegingstaal willen de dansers telkens uit hun beperkingen breken; ze gaan opwaarts, rennen met gespreide armen en geopende handen vooruit, gooien zich in elkaars armen, vallen uit het evenwicht en keren erin terug.

Celliste Katharina Gross begeleidt op grootse wijze Choices van Roy Julen. Het zo goed als voltallige ensemble draait en bruist om elkaar heen, energiek en vitaal. Soms is de taal van de streetdance nadrukkelijk aanwezig, dan weer zijn er draaiingen en bewegingen uit het klassieke arsenaal. Als aan het slot Borstlap en Wubbe voor de tweede keer Into the woods brengen, uiteraard met kleine variaties, is dat een prachtig sluitstuk. Twools16 is een bijzonder mooie, intense en meeslepende dansavond, waarin klassieke en hedendaagse dans een fraaie harmonie aangaan.

Twools16 – Into the woods, choreografie Ed Wubbe, foto: Hans Gerritsen