Aan het slot van het openingsnummer van de Twentse Oudejaarsconference 2024 huppelen André Manuel, Jan Riesewijk en Thijs Kemperink op het Snollebollekes-ritme van links naar rechts. Maar als ze naar links moeten, schuifelen ze steeds verder naar rechts, naar rechts, naar rechts, de coulissen in. De toon is gezet.

Gaat het in de Snollebollekes-parodie nog behoorlijk subtiel, André Manuel zal er bij de jaarsluiting in Enschede een paar keer, zoals we dat van hem gewend zijn, met gestrekt been in gaan. De drie cabaretiers worden tenslotte niet voor niets aangekondigd als De Vader, De Zoon en De Zieke Geest. Als Manuel het over deporteren van Marokkanen in de achterbak van je auto heeft, wordt het toch wat stiller in de zaal.

Het drietal cabaretiers vormt een schitterende eenheid: Manuel maakt van zijn hart geen moordkuil en brengt het publiek regelmatig in verwarring. Zo verklaarde hij de vele woningbranden van de afgelopen tijd door te wijzen op slordig gedrag in de slaapkamer: vergeten om de stopcontacten af te plakken bij het squirten. Maar hij mengt zijn schok-cabaret met een paar schurend-lieflijke liedjes. ‘Laten we in ieder geval zo mooi mogelijk, met meedogenloze gezelligheid naar kloten gaan.’

Thijs Kemperink maakt scherpe grappen, maar snijdt ook een paar serieuze onderwerpen aan, zoals het azc in de buurt. Het is echt doodzonde dat de speellijst van Kemperink geconcentreerd is in het oosten van het land. Jan Riesewijk is op zijn best als hij als een buutreedner, een soort stand-up comedian in carnavalstijd, de lokale politiek op de hak neemt. Vooral zijn stuk als Trumpiaanse loco-burgemeester van de gemeente Losser, waarin hij de expansiedrift van Enschede hekelt, is zowel hilarisch als politiek scherpzinnig.

Het is regionale politiek, maar de Amsterdammer in de zaal (die wel tien minuten moest wennen aan het Twents) kon het gemakkelijk vertalen naar Amsterdam tegenover Diemen en andere randgemeenten. Zandvoort wordt al Amsterdam Beach genoemd.

De Twentse oudejaarsconference, dit jaar voor de zevende keer, is uitgegroeid tot een buitengewoon populaire traditie. In de grote zaal van het Wilminktheater (wat heb je daar lekker veel beenruimte) zijn de komende dagen alle 1001 stoelen bezet, en er worden nu al kaarten voor volgend jaar verkocht. De drie mannelijke cabaretiers zijn de vertrouwde gezichten, maar ook Nathalie Baartman hoort eigenlijk bij het gezelschap. Zij was er helaas dit jaar niet bij. André Manuel: ‘We zullen dus onze hand in eigen boezem moeten steken.’


Het vrouwelijk element was nog wel aanwezig in de vorm van de drie uitstekende zangeressen van Synth Maarten’s Angels onder leiding van toetsenist Maarten de Groot. Dat zangtrio komt uit Wilminks Kweek, het ontwikkelingstraject van het Wilminktheater.

En verder transformeerde Riesewijk in een stuk over het ‘vochtige imago van Twente’ tot een stevige Twentse vrouw, die nogal wat te stellen heeft met haar activistische dochter. Riesewijk nam ook met zijn accordeon de doden van de afgelopen twaalf maanden door, waaronder Johan Neeskens, Jan Cremer, Tante Lien, Dries van Agt en een uitbater van een erotisch bedrijf in de buurt. Elke overledene kreeg een vierregelig coupletje en een door de zaal meegezongen ‘Ajuu.’ Voor november verscheen de foto van Joe Biden. ‘Die weet alleen nog niet dat hij dood is.’ Bouterse maakte de serie van twaalf compleet, waarin heel toepasselijk werd gerefereerd aan de Decembermoorden.

Kemperink vulde dat in memoriam-onderdeel aan met de lijst van mensen waar hij in 2025 graag definitief afscheid van zou willen nemen. Als die lijst daadwerkelijk wordt afgewerkt zou dat het probleem van de overbevolking in de wereld grotendeels oplossen.

Verder heeft Kemperink het over de link tussen overmatig alcoholgebruik en huiselijk geweld, de manier waarop mensen met lekker in het gehoor liggende leugens worden bedrogen, zijn angst als kind dat je als volwassene homo kunt worden, en zijn zachtaardige moeder, die over vluchtelingen zei: ‘Als je een beetje opschuift kunnen ze er wel bij.’ Die gedachte past ook bij de warme en waardige slotopmerking van de voorstelling: Loa’w mekaar de das umdoon.

De bijdragen van die drie mannen, die gaan van maatschappelijk betrokken tot pure lol, de muziek en de zorgvuldige vormgeving vormen samen een complete, aantrekkelijke jaarsluiting, waar je dagenlang van kunt nagenieten.

Foto’s: Willem van Walderveen