Twelfth Night

Twelfth Night is in de enscenering van Aluin een swingend en spetterend feest vol heerlijke liefdesperikelen en genderverwarring. Een genderfluïde romcom van nu, met een prikkelende levensles aan het eind: het gaat in de liefde niet om ‘kiezen of delen’, maar om lekker samen delen.

In Illyrië is het ‘vet tof’, dat ziet de aangespoelde Cesario meteen. Achter het doorzichtige glittergordijn wordt geknald: sexy moves van drie dansers in glitterpakken. Als vrouw gaat dat niet lukken, maar met een snorretje is de trans jongen meteen een stuk zelfverzekerder. In Illyrië kan je jezelf zijn. Dat leidt weliswaar tot een hoop verwikkelingen waarin iedereen op de verkeerde persoon verliefd lijkt te zijn of te worden, maar uiteindelijk komt alles vanzelfsprekend – het is ten slotte een comedy – goed.

Twelfth Night is een van Shakespeares meest bekende komedies, vol verwarring over gender en identiteit. Omdat destijds alle rollen door mannen werden gespeeld, hadden de liefdesscènes en de genderverwarring een extra ondeugende laag. Voor Aluin maakte Ayden Carlo een bewerking vanuit eigentijds queer perspectief, met geestige grappen over ‘gecancelde’ personages en toespelingen op de Belastingdienst.

Cesario (een mooie rol van Sharlee Daantje) krijgt een opdracht van hertog Orsinio die tot over zijn oren verliefd is op Olivia, die hem niet ziet staan. Zij lijdt nog onder de dood van haar broer, maar ze heeft het lijden ook wel tot kunst verheven. De entree van Olivia (Sacha Muller) is spectaculair: op Purcells diepdroeve ‘O let me weep, forever weep’ zingt zij op het centrale podium, gehuld in nachtblauwe avondjurk met naaldhakken, haar hoofd zedig bedekt door een half doorzichtige sluier en met een zwarte zonnebril op.

Natuurlijk valt zij ondanks al dat gekoesterde verdriet als een baksteen voor Cesario, die haar met mooie woorden tracht te winnen voor de hertog. Geweldige rollen zijn er voor de nar Feste (Floyd Koster) die ook prachtig gevoelig kan zingen, Malvolio (Jilles Flinterman) die vanwege allerhande intriges van hoofdbediende transformeert in een overambitieuze testosteronbom en tante Toby (Jaike Belfor), de drankverslaafde tante van Olivia.

In de regie van Victorine Plante maakt Aluin er een lekker vet over de top gespeelde show vol afwisseling van waarin de meeste acteurs dubbelrollen spelen en de genders bevrijdend door elkaar lopen. De swingende muziek is van Willem Friede, die de beroemde openingsregels ‘If music is the food of love, play on/ Give me excess of it’ alle eer aandoet. Een heerlijke energieke kerstshow in het overvolle Theater Kikker waar Aluin huisgezelschap is, met een laaiend enthousiast publiek. Een wervelende voorstelling zonder al te veel diepgang, maar wel met een bevrijdende moraal aan het slot: Cesario hoeft aan het eind helemaal niet meer te ‘kiezen of delen’ tussen Orsinio en Olivia. Met allebei kan hij heerlijk tongen.

Foto: Sanne Peper