Met het nieuwe programma Tutti wordt het vijfenveertig jarig bestaan van Introdans gevierd en daarbij staan alle dansers van het gezelschap samen op het toneel. Al eerder werden fragmenten van In Memoriam van Sidi Larbi Cherkaoui gedanst door Introdans, maar nu is er de hele choreografie met de musici van A Filletta op het toneel tijdens de premiere zoals een echte Cherkaoui betaamt.
Echt op gang komt het stuk als de dansers minutenlang met lange, uitwaaiende rokken als derwisjen over het toneel cirkelen, terwijl op het achterdoek een zwart-wit videoprojectie van verkeer in een tunnel te zien is. Op het eerste gezicht totaal los van elkaar staande acties, maar de bijna centrifugale kracht die van de combinatie van beide uitgaat is suggestief. Zeker als een van de danseressen stilvalt en het ensemble pas later weer op volle toeren verder draait.
Ook het slotakkoord van In Memoriam is mooi, waarbij zowel de vrouwen als een groot deel van de mannen op spitzen danst. Tegenover die meditatieve delen van de choreografie zijn duetten en solo’s te zien. Op sommige momenten bijna acrobatisch, en op andere heel letterlijk in het uitbeelden van het aantrekken en afstoten. Dat is jammer want het ondergraaft de subtiliteit waarmee de choreografie verder is gemaakt.
Van de Griekse choreograaf Dimitris Papaioannou is een fragment uit het stuk Nowhere te zien. In een lange rij op het voortoneel verstrengeld, staan dansers aan beide zijden van een man en vrouw die een voor een worden ontkleed. Door hun armen aan elkaar verbonden, waaiert iedere beweging van het ensemble ver uit.
Ook de Italiaanse Mauro Bigonzetti – artistiek directeur van het Ballet van La Scala in Milaan – brengt een werk voor groot ensemble met live muziek. In zijn Cantata betreden de zangeressen van Assurd en Enza Pagliara het toneel. De dansers en zangeressen bevolken de vloer als een stadsplein waar onderlinge verhoudingen afgetast worden en krachtmetingen plaatsvinden. Felle en abrupte bewegingen typeren de groepsstukken van de vrouwen. De mannen ogen daarna een stuk olijker. Wat opvalt aan Cantata is het enorme plezier en de overtuigingskracht waarmee het door de dansers wordt uitgevoerd. Maar ondanks het soms inventieve bewegingsmateriaal doet Cantata gedateerd aan.
Foto: Hans Gerritsen
Drie metershoge bananen doen verwoed push-ups voor een autoritaire legeraanvoerder. Je vraagt je af hoe we daar in godsnaam zijn beland. En vooral: waarom? Niet veel eerder waren we nog te gast bij een zeer welgestelde Italiaanse landheer. En daarvoor, waarom ook niet, dansten een aardbei, een watermeloen en een sinaasappel in een vrolijke welkomstouverture met een ananas. (meer…)
Goed, die zien we dus nog wel een keer terug. Als er tenminste programmeurs uit de rest van Nederland in de zaal zaten, afgelopen dinsdag in Den Haag. Daar trad de Gauthier Dance uit Stuttgart tijdens Holland Dance Festival op, voor de eerste keer in Nederland en als het aan het razend enthousiaste publiek ligt, […]
