Wat is de reanimatie van het wat sleetse circusgenre in Nederland fantastisch gelukt. Tien jaar geleden had je je niet kunnen voorstellen dat er nu zoveel circusvoorstellingen zijn te zien, in tenten en theaters, op feesten en op festivals. Dat is goed nieuws voor het Nederlandse talent, opgeleid in Tilburg of Rotterdam. Circolo is een van die festivals. Het biedt in tien Tilburgse oktoberdagen zo’n dertig reguliere voorstelling en dan nog een uitgebreid randprogramma. De acts komen uit heel West-Europa, van Spanje tot Zweden. (meer…)
Drie metershoge bananen doen verwoed push-ups voor een autoritaire legeraanvoerder. Je vraagt je af hoe we daar in godsnaam zijn beland. En vooral: waarom? Niet veel eerder waren we nog te gast bij een zeer welgestelde Italiaanse landheer. En daarvoor, waarom ook niet, dansten een aardbei, een watermeloen en een sinaasappel in een vrolijke welkomstouverture met een ananas.
Die ananas is het leidmotief in de kolderieke slapstick van Compagnie Los Putos Makinas, het internationale jongleurskwartet dat met Tutti Frutti energiek en doodflauw tegenwicht biedt aan de ruim vertegenwoordigde serieuze en verstilde esthetiek die Festival Circolo in Tilburg te bieden heeft. Lucas Castelo Branco, Andres Torres Diaz, Johannes Bauhofer en Juan Duarte Mateos verenigden zich in 2017 in deze compagnie en brengen inmiddels hun derde voorstelling.
De voorstelling van een klein uurtje heeft weinig om het lijf: er is een hoop gedoe om een ananas, en dat dekt wel zo’n beetje de lading. Er zijn veel verkleedpartijen, en er wordt volop gejongleerd of (met name door Mateos) op hoofden gebalanceerd met ballen, flessen wijn, een kettingzaag en, uiteraard, die vermaledijde ananas. Ondertussen buitelen de performers in vechttheaterparodieën over de speelvloer en elkaar.
De energie en de maffe ingevingen zijn hun kwaliteit en worden door het (jonge) publiek welkom ontvangen. Maar voorbij alle onzin is Tutti Frutti ook veel van hetzelfde in een (letterlijk) ander jasje, waardoor het op enig moment voorspelbaar en lichtelijk vermoeiend wordt. En een aantal te gemakzuchtige grapjes (met name de fallusreferenties) had rustig geschrapt mogen worden.
Uiteindelijk lijkt er vooral niet heel kritisch naar het eigen materiaal te zijn gekeken. Hilariteit en absurdisme moeten ook georkestreerd worden om optimaal uit de verf te komen. Ten slotte eindigen we bij een zesarmige sekteleider die een schimmig ritueel uitvoert met de exotische vrucht, die inmiddels de proporties van een heuse levenselixer heeft gekregen. Er wordt ook nog een moraal doorheen gefietst: iemand vermoorden is slecht, dus doe het maar niet al te vaak. Ach, wat kunnen we erover zeggen: Tutti Frutti is vooral een vrolijk uurtje ongein.
Foto: Jostijn Ligtvoet