Het is even wennen, het ’tuigdorp’ uit het eerste deel van het gelijknamige drieluik is veranderd. De containerwoningen zijn vervangen door een verplaatsbaar noodlokaal zoals je die op bouwlocaties aantreft. Maar de in de maatschappij niet te handhaven bewoners zijn nog dezelfde. Els die ondanks haar longaandoening genoeg lucht heeft om met een stevig Utrechts accent iedereen de oren van het hoofd te kletsen; de wat simpele Shanti met haar puberzoon Jelle die zelden zijn mond opendoet en einzelgänger Mo.

In Tuigdorp 2 – Retour afzender van de Utrechtse toneelgroep Monter krijgen de bewoners meer met elkaar te maken dan hen lief is. De onstuitbaar ratelende Els weet met haar suggestieve vragen en opmerkingen bij haar buren de irritatiegrens stevig te raken. Maar dankzij Els’ nieuwsgierigheid komen wij nog aardig wat te weten over wat zij en haar buren hebben uitgespookt en waarom ze in dit ’tuigdorp’ zitten.

Er komt ook een nieuwe bewoner bij: Nikki. Uitdagend, agressief en met een grote mond. Al snel wordt duidelijk dat ze iets met Mo heeft gehad. En ze weet van aanpakken; binnen de kortste keren legt ze samen met Shanti Els tijdelijk het zwijgen op. Niet verwonderlijk dat Mo zich in die commotie niet meer kan concentreren op zijn boekje Hoe hoort het eigenlijk.

De sfeer tussen de bewoners wordt er bepaald niet relaxter op. Er zijn enkele onthullingen die vooralsnog geen gevolgen hebben en het lijkt erop dat er iets staat te gebeuren, maar wat dat is wordt niet helder. Bovendien blijkt het kale lokaal de acteurs niet erg te helpen. De nietszeggende setting doet eerder afbreuk aan hun spel.

Tuigdorp 2  is vooral onbevredigend omdat het geen afronding kent. De voorstelling blijft in de lucht hangen. Het ziet ernaar uit dat deel 3 de verlossing zal moeten brengen. Maar dat is pas volgend jaar.

Foto: Reinout van Schie