In slow motion verschijnen ze uit de duisternis van het achtertoneel: vijf dansers en de Spaanse zangeres Paloma Lazaro Arteaga. In Trust, de nieuwe voorstelling van Kalpanarts, het gezelschap van choreograaf Kalpana Raghuraman, verkent een zestal performers het thema vertrouwen in al zijn vormen en nuances. Kunnen ze volledig op elkaar rekenen, of vertoont hun band kleine barstjes?

Het heeft iets weg van een ritueel, bijna een sektarische ceremonie. Vanaf de eerste seconden is de onderlinge connectie van het sextet zichtbaar, terwijl ze in langzame passen naar de rand van het speelvlak bewegen, elkaar intens aankijkend. Zodra hun blikken de zaal bereiken, staren ze afstandelijk richting de horizon, naar een ongrijpbaar verdwijnpunt.

In Trust worden de verschillende facetten van vertrouwen belicht. Met wervelende duetten en spannend groepswerk laat het sextet zien hoe vertrouwen ontstaat, beschadigd kan worden en uiteindelijk weer hersteld wordt. Helaas blijven de solo’s tussen deze groepsstukken minder goed hangen, wat begrijpelijk is, aangezien een thema als vertrouwen nu eenmaal moeilijker solo kan worden uitgebeeld.

Mantra’s, gezongen door Lazaro Arteaga vloeien als een rode draad door de voorstelling. Herhaaldelijk klinken deze alsof ze uit het midden van de aarde komen. Vanuit een plek waar lava kookt en borrelt, steen afbrokkelt. Haar stem klinkt warm en diep, dan weer schel, alsof ze zich naar tropisch Amazonegebied verplaatst. Hier kwetteren vogels, brullen aapjes, fladderen exotische insecten.

De choreografie van Raghuraman is geïnspireerd door hindoeïstische en taoïstische concepten, wat zich uit in vloeiende handbewegingen, voetenwerk en cirkelvormige duetten. Tijdens een van de hoogtepunten kruipt en siddert danseres Laila Gozzi over de speelvloer met haar mond wagenwijd open. Verbeeldt ze Durga, de moeilijk te benaderen hindoeïstische moedergodin? Duidelijk is dat hier woede wordt belichaamd, begeleid door de schelle schreeuwen van zangeres Lazaro Arteaga.

Trust kijkt weg als een drugstrip. Eentje die lekker is, maar iets te lang voortduurt. Veel van het groepswerk verloopt niet synchroon, hoewel dit slechts af en toe opvalt door het diffuse licht en de rookmachine, die het podium vaak in nevelen hult. Het ultieme moment is wanneer Lazaro Arteaga door de dansers als een ware Maria de lucht in wordt geheven. Ze torent boven het gezelschap uit en wordt beschenen door gouden letters, vermoedelijk het woord ‘vertrouwen’ in het Sanskriet.

Foto’s: Bowie Verschuuren