Het klinkt misschien cru maar soms kun je je verheugen op het weerzien met een dode man. En dat op Paaszaterdag – hoe symbolisch. Daar hing hij met bebloede borstkast, onderuitgezakt in zijn stoel. Om vervolgens scène na scène delen van zijn leven op te zien ploppen, flarden van herinneringen aan de wanen van zijn lief, de dood van een baby, de sprong over een reling. Dat alles via onheilspellende taferelen in een hotelkamer, een scheepsrestaurant, een lift, een bed. Zie daar, de surrealistische wereld van het Vlaamse collectief Peeping Tom. Voor één avond kwam die dit paasweekend tot leven tijdens Triptych, de eerste dansvoorstelling die ITALive streamde vanuit International Theater Amsterdam.
De Vlaamse groep en de schouwburgploeg hadden veel uit de kast getrokken om het (online) weerzien met dit drieluik – in 2013, 2015 en 2017 gemaakt door Gabriela Carizzo en Franck Chartier voor de topdansers van Nederlands Dans Theater – tot een succes te maken. Vreemd genoeg werkte de stream vooral goed bij het eerste deel met de stervende man: The missing door (2013). Bij de The lost room (2015) en The hidden floor (2017) kwam de zintuiglijkheid maar moeizaam door het scherm heen. Windvlagen, waterspetters, sneeuwvlokken, je zag ze wel, los gewoeld door tochtende deuren en tollende dansers, maar je voelde het niet. Terwijl het voyeurisme in het eerste deel, waar we meekeken met een filmploeg in een geheimzinnige kamer vol behekste hoteldeuren, wel door de cameravoering werd versterkt.
We zagen gasten stuiteren over de grond, trippelen op sokken als op spitzen, elkaar energiek over de schouder gooien en partners brutaal rondzwiepen. De vrouwenlichamen leken van elastiek, de mannenlijven op rooftocht. Hotelpersoneel bleef maar poetsen en lakens verschonen maar de bloedvlekken (moord?) waren niet te maskeren. Wel miste de camera bij een close-up van een kamermeisje, dansend met een baal was op haar schouder, een belangrijk duet in een groene stoel. Daaruit kroop buiten beeld op wonderlijke manier een derde vrouw vanonder een man tevoorschijn, als een soort geheime verhouding. Nu stond ze plots in het beeldkader. Maar verder was het weerzien met de stervende man en zijn verleden prachtig.
Eenmaal te midden van patrijspoorten, in een kamer met betoverd bed, raakte je het contact met de ongelooflijk lenige dansers van Peeping Tom een beetje kwijt. Soms denderden ze met zes man tegelijk uit een kleerkast, dan weer werd een vrouw in ondergoed buitengesloten op een ijskoud balkon of banjerde een man via diezelfde zijingang binnen met een vrouwenhoofd onder zijn arm geklemd. Maar het onheilspellende gevoel, dat The lost room in 2016 nog de Zwaan voor de meest indrukwekkende dansproductie opleverde, bleef nu op afstand.
Door de verdrinkingsnood van de dinerende cruisegasten keerde de benauwdheid in The hidden floor weer iets terug. De suspense werd versterkt door een tikkende klok, lekkende plafonds, rookpluimen en een dek dat vlam vatte. Af en toe kreeg je een blik van bovenaf op het vervaarlijke waterballet van de acht tollende dansers. Maar in een aantal duetten keerde ook wat herhaling terug; weer een jagende man die een vrouw over zijn schouder wierp.
Aan de dansers van Peeping Tom en hele ploeg technici lag het niet. Die leverden een knappe prestatie, inclusief zicht op intrigerende changementen, alsof we aanwezig waren op een filmset. Maar eerlijk is eerlijk, in het theater ga je echt kopje onder in de surrealistische wereld van Peeping Tom, met al die geweldig zintuiglijke, acrobatische en fysieke dans.
Foto: Virginia Rota
