Het Vlaamse theatergezelschap De Spiegel richt zich tot de allerjongsten onder de toeschouwers. Al meer dan vijftien jaar creëren ze intieme producties voor baby’s en peuters, en met internationaal succes, ook bij de ouders en grootouders. De vorm is vaak figurentheater met veel aandacht voor muziek. Kunst voor de allerkleinsten. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen. (meer…)
Het Deense dansgezelschap Aaben Dans uit Roskilde maakte drie jaar geleden met hun voorstelling Igen (opnieuw) indruk tijdens het 2 Turven Hoog festival. Een dynamische, aandoenlijke en lieve voorstelling waarin veel werd geknuffeld en gesprongen. Nu zijn ze terug bij het dreumes-, peuter- en kleutertheaterfestival met een nieuwe voorstelling: Tre Ben, oftewel ‘drie benen’.
Choreografen Catherine Poher en Thomas Eisenhardt maakten ook deze voorstelling voor een publiek vanaf anderhalf jaar, en namen ondersteuning als thema. Iedereen heeft wel ergens ondersteuning voor nodig, hetzij letterlijk (fysiek) of geestelijk. Een aai, een lichte aanraking kan genoeg zijn. Maar ook iemand dragen die zwaar is, te zwaar zelfs, kan een manier zijn om jezelf en de ander te leren kennen. En natuurlijk jezelf dragen: hoe lang kan je het alleen? Wanneer heb je hulp van de ander nodig?
De twee innemende dansers van Igen, de kleine tengere Antoinette Helbing en de grote sterke Ole Borger Hansen, worden in Tre Ben bijgestaan door acrobate en danseres Henna Kaikula. Het publiek zit op poefjes rondom de dansvloer, die subtiel is afgezet met lage, zacht verlichte bankjes. In die intieme setting verkennen de drie performers het thema ‘ondersteuning’. Schattig is het wanneer ze keer op keer met hun handen en hoofden ondersteuning en rust bij elkaar vinden.
Ook het onderzoek wie aan wie gewaagd is, is interessant. Hansen blijkt te groot en te zwaar voor de vrouwen, waardoor hij zich eerst een tikje verdrietig en eenzaam voelt, maar al snel weer een impuls geeft voor nieuwe bewegingen. De climax (en ook meteen het einde) van de voorstelling, waarin een acrobatische act van Kaikula centraal staat, is simpelweg betoverend.
Helaas kent Tre Ben ook veel afhaakmomenten. Dat komt door het gebrek aan dynamiek, de voorstelling blijft vaak wat hangen in lieflijke en verwonderde ontspanning. Ook de keuze voor net iets te verwonderlijke en rustige muziek helpt niet mee. Bovendien is de Vlaamse kinderstem in de voice-over een beetje vergezocht en moeilijk te verstaan. Die hadden de makers van Tre Ben eruit kunnen halen, want daarnaast bleef er nog veel over om van te genieten.
Foto: Ditte Valente