Opeens een dreun, boem!, meteen aan het begin van de voorstelling: een man met helm op ligt languit op de theatervloer. Is hij een gestrande motorrijder? Is hij als een zwarte engel uit de hemel neergedaald? Een tweede man komt kijken, duwt op zijn lichaam waar geluid uit komt. (meer…)
Saber zit op een langwerpige houten kist, de doodskist van zijn vader. Hij ziet er verwilderd uit; hij draagt een smoezelig wit T-shirt dat vol zit met gaten, zijn haren zitten verwilderd. Er komt een vrouw het podium opgelopen. ‘Je bent gekomen’, zegt Saber uitgelaten. In de dialoog Transit 2 zien we twee geliefden die elkaar, op de grens tussen Jordanië en de Westelijke Jordaanoever, kwijt dreigen te raken.
Saber bivakkeert al een jaar met zijn overleden vader bij de grens tussen Jordanië en de Westelijke Jordaanoever. Hij heeft zijn vader namelijk beloofd om hem in zijn geboorteland in Hebron te begraven, maar een nieuwe Israëlische wet verbiedt het om in het buitenland gestorven Palestijnen terug het land in te laten. Zijn vrouw Anouk komt hem na een jaar opzoeken en probeert hem ervan te overtuigen om terug te komen naar zijn gezin in Amsterdam. De voorstelling is het vervolg op Transit, een monoloog waarin Ibrahim Mousa een politiek statement maakte over de Palestijnse kwestie.
Ibrahim Mousa en Rosa Mee spelen de dialoog overtuigend en intiem. Ze schetsen een mooi portret van twee mensen die vooral geliefden van elkaar zijn, maar door wederzijds onbegrip toch tegenover elkaar komen te staan. Saber wil zijn vaders laatste wens eren en hem koste wat het kost begraven in Hebron. Anouk begrijpt dit maar tot op zekere hoogte; na een jaar zonder zijn gezin en een aanklacht van het OM wil ze dat Saber thuiskomt. Door de discussie die ze voeren krijg je een kijkje in beide kanten van de situatie.
Toch blijft de voorstelling net teveel op de oppervlakte. Dat komt mede doordat de oplossing voor het conflict behoorlijk uit de lucht komt vallen. In de laatste scène pakt Anouk een mes en richt het op haar eigen borst, op deze manier dwingt ze Saber om te kiezen. Het dreigement is echter niet overtuigend en voelt daarom vooral als een trucje om de voorstelling tot een einde te brengen. En dat is jammer, want de voorstelling schetst een interessant conflict dat nu te makkelijk opgelost is.
Desalniettemin schetst de voorstelling een mooi en intiem beeld van een conflict tussen twee geliefden en krijg je inzicht in hoe de dood van Sabers vader letterlijk en figuurlijk tussen beiden in komt te staan.
Foto: Hester Tammes
Goh, dan verschillen we toch echt van mening. Voor mij kwam de oplossing geenszins uit de lucht vallen, er werd het hele stuk naar toe gewerkt. En het geeft ook prachtig weer hoe machteloos de situatie is, zowel binnen de relatie van de personages als maatschappelijk in Nederland als in en rond Palestina zelf.
Ik heb de oplossing voor het conflict niet beleefd als uit de lucht komen vallen.Immers de dreiging van zelfmoord die de vrouw van Saber met het mes deed was analoog aan de dreiging die de grootmoeder in haar tijd eveneens had gedaan, daarmee een doorbraak forcerend bij haar geliefde.
Wel denk ik dat Transit (het eerste deel) en Transit 2 achter elkaar gespeeld moeten worden. Daarmee komt onder het geheel een (nog) zwaardere lading te liggen.