Hoe langzamer je leeft, hoe intenser de herinnering. Dat is de wet die Milan Kundera poneert in Traagheid (1995). Het boek gaf zijn naam aan de nieuwe muziektheatervoorstelling van Studio Minailo, gemaakt voor de Operadagen Rotterdam. Inhoudelijk staat erotiek centraal: van subtiel tot ruig. Er wordt sterk gemusiceerd – maar waarom zo weinig gezongen?  

Regisseur Sjaron Minailo heeft een fijne neus voor locaties. De lange luie trap in de grote zaal van de Kunsthal ziet er niet alleen mooi uit, de muziek klinkt ook uitstekend in de ruimte van beton, glas en hout. Dankzij Wim Steinman, Eelco Beinema en Laurens van Vliet van Domestica Rotterdam uiteraard, die niet alleen de sonate uit Bachs Musikalisches Opfer prachtig spelen, maar ook de nieuwe compositie met elektronica van Henry Vega en Anat Spiegel.

Behalve uit Traagheid putte tekstschrijver Krystian Lada uit De negen poorten van je lichaam, een lyrisch verlangend gedicht van Guillaume Apollinaire. Andere tekstbijdragen komen uit een tweehonderd jaar oud erotisch verhaal van Vivant Denon en recent werk van Carolin Emcke, die publiceerde over geweld en begeren. Er wordt vaak van taal gewisseld.

Het gaat er in de tekst expliciet aan toe, maar Elena Vink, Sophie Maczewski en Mira Helmer blijven keurige dames. Om Adèle Bloemendaal te parafraseren, Mira Helmer spreekt “neuk me” uit alsof ze het zojuist bij De Bonneterie gekocht heeft.

De drie actrices bewegen zich over de trappen, met een flirt, een aai en een klapje. Ze scheuren bladzijden uit boeken. Soms geven ze elkaar een intiem presentje, een tandenborstel bijvoorbeeld. Hun acties herhalen zich, in andere samenstellingen, op andere plaatsen in de ruimte, als melodieën in een fuga. De treden liggen vol met kijkdoosjes (links) en tekstborden (rechts). Je kunt over het algemeen niet zien wat er op of in staat en er gebeurt nauwelijks iets mee. Boven aan de trappen staat een stellingkast met planten in pot. Je vermoedt een wereld van dramaturgisch vernuft, maar verstaanbaarheid lijkt in alle opzichten geen prioriteit.

Guy Coolen artistiek leider van de Operadagen Rotterdam rekt het genre opera aan alle kanten op. In Traagheid herinnert de aanwezigheid van Elena Vink eraan, maar zij mag maar even zingen. Jammer.

(foto: Maarten Laupman)