De nieuwe voorstelling van Sabine Molenaar Touch Me draait om aanraking. Maar hoewel ze nog voor ze begint een mooie handreiking biedt door chocolaatjes uit te laten delen, lost ze de belofte uiteindelijk niet bevredigend in.

De openingsact is treffend en benauwend: een technicus rijdt een zwarte rolkoffer de nauwelijks uitgelichte vloer op en plaatst hem voor het witte decor. Hij doet dat met een zorgvuldigheid die je direct doet vrezen: ze zal toch niet…? Terwijl je weet dat het hypermobiele lichaam van Sabine Molenaar tot heel erg veel in staat is, duurt de spanning minutenlang. De chocolade smelt op onze tongen, als zoete troost bij een angstig vermoeden. Dan klinkt een stem als na een winterslaap, vragend om aanraking, want ze voelt zich koud. Van binnenuit gaat de koffer open en ja, daar ligt ze, opgevouwen, en laat zich strelen door een hand.

Vanaf dat moment wervelt, glijdt, kruipt, klimt en schokt de danseres gedurende een ruim uur van beeld naar beeld, waarbij een groot aantal facetten van het begrip aanraking aan bod komt. Nu eens blond, dan met een zwarte pruik. Haar bewegingstaal is heel divers; nu eens smeekt en bidt ze met hoekig gekruip om aangeraakt te worden, dan weer is ze speels als een kind, radslagen draaiend en zich verstoppend achter de fladderende witte gordijnen. Soms glijdt ze vloeiend en soepel over de catwalk in een sensueel verleidingsspel, en soms komt ze dwingend en sterk op haar publiek af, dominant vragend om bekeken te worden. Er is een beschadigde witte vrouw die zich schuil houdt onder het decor, omhoog kruipt en trillend en kapot op zoek gaat naar geborgenheid. Een aangrijpende scène. En ergens in het lichaam van de danseres huist ook een monster dat vals grommend en grauwend haar ware gezicht laat zien. Raak me niet aan!

Het klinkt als een droge opsomming van opkomsten en afgangen. Maar dat is precies wat er mankeert aan deze voorstelling. Sabine Molenaar is een prachtige, sterke danseres met een opvallend mobiel lichaam, een grote expressiviteit en een rijk palet aan dansmateriaal, maar ze is er hier niet in geslaagd een verbindend element te creëren dat de kijker geboeid houdt. Het paradoxale idee om een solo te maken die gaat over aanraking is in haar geval heel logisch, want ze is in staat om delen van haar lichaam als het ware los te koppelen en zo de aanwezigheid van een ander te suggereren. Maar de verschillende figuren komen niet samen. Het blijven teveel losse beelden.

Foto: Terri Florido