The Very Tired Girl levert een mooi caleidoscopisch beeld op van de vrouw die ten onder gaat aan uiterlijk vertoon ***
In Tooneel! etaleren acteurs Chiara Tissen en Frans van Deursen een elitair uitstervend soort theatermakers. Ze moeten voor de zoveelste keer een klassieker opvoeren, omdat er maar niks goeds uit de jeugd van nu komt.
Tooneel! gaat over twee uitgerangeerde acteurs die geen rollen meer aangereikt krijgen en op straat niet meer herkend worden, maar desondanks de schijn van hun ego hooghouden. Tissen is ervan overtuigd dat je acteert voor je publiek, ook als dat bestaat uit drie 80-plussers in een rolstoel. Van Deursen mist de grandeur van vroeger, maar snapt ook wel dat mensen niet meer op hem zitten te wachten. Is het tijd voor iets anders? Speel je totdat je er dood bij neervalt, ook al blijft de zaal leeg? Of ‘please’ je jouw publiek door commercieel werk te maken zoals een musical, ook al komt dat natuurlijk niet in de buurt bij de verheffing die theater biedt.
De voorstelling vol theaterjargon is natuurlijk perfect gearticuleerd en stapelt graag grappen over wat voor nietsnutten er nu allemaal op die theateropleidingen zitten. De bekrompenheid van sommige groepen binnen de theaterwereld wordt op een laagdrempelige, lollige manier uitgespeeld, vaak met geestige taalkundige vondsten. Dat is ook waar Tooneel! het van moet hebben.
Het spel mist verder zelfspot en de personages Chiara en Frans blijven nogal vlak. Ze ontwikkelen zich nauwelijks en worden zo behoorlijk voorspelbaar. De discussie over de kwaliteit van het hedendaagse theater en wat dat überhaupt inhoudt wordt enkel geschampt door de matig voelbare ironie. De boodschap die vooral overkomt is dat acteurs en theatermakers het ‘vroeger’ een stuk makkelijker hadden dan nu. Deze voorstelling is zo vooral een must om een goed beeld te krijgen van het soort theater dat uitsterft en om te snappen waarom het uitsterft.
Daar moet nog een opmerking bij. Een anekdote over een bakfietsmoeder puur voor de lach even aandikken met het hebben van een ‘adoptienegertje’ is in deze context niet alleen overbodig, ook ontzettend ongepast. Het wordt niet afgestraft en enkel ingezet ter vermaak. Dat schoot bij deze recensent in het verkeerde keelgat.
Foto: Neeltje de Vries
Gelukkig maken wij geen theater voor recensenten! Ik zou zeggen: neem een biertje voor dat keelgat!
Haha, welgeteld één reactie, en die komt van Frans van Deursen himself. Wat een lange tenen. Ben het overigens helemaal met de recensent eens. De voorstelling gisteravond gezien en vond het een half uur lang plat vermaak dat nergens heenging. Geen waar voor m’n 7,5 euro.
Geen lange tenen, Rebecca. Integendeel. Eenieder mag vinden wat hij vindt. En ik dus ook. Goeie groet!
Ik ben het met Rebecca en de recesent ook eens. Zij kijken met de ogen van het publiek en als je theater maker bent is het ook zo fijn om kritiek als positief te aanvaarden en hier je voordeel uit te halen door je druk dat kritischer te bekijken
Dank
Groot gelijk Frans van Deursen. Vooral theater blijven maken dat niet voor recensenten bedoeld is. Anders krijg je truttig politiek correct theater. Misschien moet je haar je excuses aanbieden voor het feit dat je haar dat op die avond niet hebt kunnen bieden. De arme vrouw. De recensente vindt het blijkbaar nodig om met het morele vingertje te wijzen. Afschuwelijk. Dat toontje. Totaal respectloos. Sinds wanneer moeten theatermakers zich verantwoorden? En waar hebben we het over? Een opmerking over een moeder met een bakfiets en een adoptienegertje. Ik kan wel iets ergers bedenken. Daar komt nog eens bij dat de recensente de adoptieneger opmerking in deze context niet vind kunnen. Wat wordt er bedoelt met deze context? Legt ze niet uit. Te diep geraakt om te kunnen blijven analyseren? En sinds wanneer bepaalt een recensente wat er in welke context wel of niet kan? Waar gaan we naar toe? Een dictatuur van recensenten? Het lijkt wel alsof je iemand van de moraalpolitie hoor praten. We zijn echt aan het doorslaan en hebben meters lange tenen gekregen. Misschien moet mevrouw de recensente op zoek gaan naar een andere baan als ze zich zo snel beledigd voelt. Of jij, Frans, moet het willen goed maken. Misschien met een adoptienegertje?