Rundfunk werd in korte tijd immens populair met een televisieserie, waaruit fragmenten op YouTube viral gingen. Hun daarop volgende theaterdebuut Wachstumsschmerzen (2017) werd goed ontvangen door pers en publiek, en kon meteen door naar de grote zaal. Later dit voorjaar komt er een film uit in de bioscoop. Maar dit weekend ging eerst hun tweede voorstelling in première: Todesangstschrei. Kunnen ze er het succes van hun debuut mee evenaren?

Rundfunk, het cabaretduo van Tom van Kalmthout en Yannick van de Velde, maakt een vorm van sketchcabaret; korte scènes, die toe werken naar een schokkende wending en elkaar opvolgen met flitsende, abrupte overgangen. Todesangstschrei belooft te gaan over de dood; precies het soort schokkend onderwerp dat past bij die stijl.

Veel lef hebben ze. Met name Van Kalmthout, die ongeremd met ontblote piemel een ballet danst, en met volle overgave een masturberend pubermeisje speelt. Of ze zetten twee pedofielen neer, die een oeverloos babbeltje over het weer houden. Dat kan even wennen zijn, want politiek correct is het zeker niet, en daarom is het verleidelijk om te zoeken naar een onderliggend statement. Maar Rundfunk houdt zich op een goede manier op de vlakte.

De show balanceert op het randje tussen gevat en flauw; met name bij de terugkerende ‘galgenhumor’ van een terdoodveroordeelde en zijn cipier vallen de clous vooral flauw uit. Toch valt over het geheel genomen op dat Van Kalmthout en Van de Velde, in regie van Peter van de Witte, op een intelligente manier omgaan met het studentikoze genre, en ze goed op de hoogte zijn van maatschappelijke thema’s.

Neem bijvoorbeeld het personage van een vader die sinds de dood van zijn vrouw zijn dochter probeert op voeden. Op de vader-dochter relatie projecteren ze mank lopende vrouwenclichés, zoals: ‘vrouwen die ongesteld zijn, zijn onredelijk’ of ‘vrouwen die nee zeggen spelen hard to get.’ In een scène tussen een incapabele vader en zijn puberdochter komen deze clichés op extra absurde wijze uit de lucht vallen. Zo valt een eventueel onderliggend commentaar uit in het voordeel van de vrouw.

Zo gaan ze op een liefdevolle manier om met de personages die ze ten tonele brengen, of het nou de jonge Soufiane is die op Bevrijdingsdag zijn gedicht moet voordragen, of een stel dat probeert te besluiten of ze met het vliegtuig op vakantie kunnen gaan. En als bonus spelen ze met vorm (mime, slapstick, bewustwordingscampagne, sitcom) en tempo, zodat het geheel afwisselend en interessant blijft.

Het is een vorm die vooral in trek is bij dertigers – in de zaal zijn de grijze bolletjes op één hand te tellen. Ten onrechte, want Rundfunk slaagt er (opnieuw) in het genre naar een hoger plan te tillen. Een dik uur lang wordt je positief verrast door de inventiviteit van het duo en de vele varianten van shockerende humor die ze beheersen. Zelfs tot ná het slotapplaus.

Foto: Bram Willems