‘Hoe meer je iets wil, hoe slechter het resultaat.’ Dat is de wet van de omgekeerde wilsinspanning, zegt Begijn le Bleu, die deze wet in zijn nieuwe programma Toch Bedankt centraal zet. Wat hij wil? Genieten. Maar in het dagelijks leven stoort hij zich vooral veel, en dat staat het genieten behoorlijk in de weg.

Dit magere verhaallijntje, met een moraliserende rol voor zijn vrouw, die zich zorgen maakt of hij niet te gespannen is, is de lijm tussen de komische scènes vol ergernis die Le Bleu heeft voorbereid. Zo ergert hij zich aan zijn puberdochters die de koelkast hebben leeggegeten, de verwende hond van zijn vrienden of de slechte moppentapperij van zijn dokter.

Begijn le Bleu is de artiestennaam van de Vlaamse Timothy Begijn, en een verwijzing naar de term ‘blauwe non’. Zo werden vroeger dames van lichte zeden aangeduid. Leg je het naast Toch Bedankt dan zie je een thema: een beetje puberaal, en vooral niet te vooruitstrevend.

Zijn grootste deugd is zijn expressieve fysiek. Hij trekt gekke bekken, staat in ongemakkelijke houdingen, en doet imitaties van exotische geluiden als ijsblokjes rondzwierend in een cocktailglas. Waar het ook maar een beetje kan, voegt hij een erotische lading toe. Hij zet een extra zwoel Vlaams accent op als hij praat met de dames op de eerste rij, waar hij een striptease voor mimet.

Ongetwijfeld zijn er zalen die plat gaan voor de simpelste verwijzing naar poepgaatjes en ander naakt, maar tijdens de première in het Parktheater wil het niet zo. Het tempo ligt laag, en Begijn blijft een beetje afwachtend, zoekend naar woorden. Zelfs tijdens het leukste grapje van de avond – hij blijkt die spellingfreak op je Facebooktijdlijn te zijn – verhaspelt hij zijn verbetering van het woord ‘eikel’ door te zeggen dat het met ‘lange ij’ gespeld moet worden.

Dat zouden de zenuwen kunnen zijn, of de vertaling van zijn programma naar het Nederlandse publiek. Maar ook inhoudelijk stelt het programma niet veel voor. Zijn ergernissen zijn niet goed genoeg uitgewerkt om herkenbaar te zijn, de seksuele zinspelingen misplaatst en zijn klachten over echtgenote, vriendinnen en dochters niet erg verfrissend. De omslag komt pas op het eind van de voorstelling, zonder veel overtuiging, en eigenlijk te laat. Le Bleu heeft zich er te gemakkelijk vanaf gemaakt met Toch Bedankt.