De grote zaal van de schouwburg is tot de nok gevuld. Evenals de tribunes op het podium. In het midden staat een stellage. Na een eerste nog weinig indrukwekkende act wordt door een vijf meter lange paal een cirkel van magnesiumpoeder afgebakend: het speelvlak, de lege ruimte. In het uur dat volgt tart Ockham’s Razor niet alleen op duizelingwekkende wijze de zwaartekracht, maar verkent ook de grenzen van de fysieke mogelijkheden van de spelers.

Die paal krijgt al snel gezelschap van vier andere palen, waarin natuurlijk geklommen en gezwaaid wordt, maar dat is, hoe indrukwekkend ook, niet de essentie van Tipping Point. Subtiel wordt door de vijf dansers annex acrobaten vertrouwen, afhankelijkheid en het juist daarmee spelen getoond. Zo is het heen en weer laten slingeren van de vijf palen niet bijzonder, maar geeft het spelen met het blind vertrouwen van een speler die de bevelen van een ander moet opvolgen – driekwart draaien en twee snelle stappen naar voren als ik het zeg – daaraan spanning.

Daaraan draagt ook de muziek van Adam Ilhan en Quinta bij die veelal niet zozeer de performers lijkt te begeleiden, maar de heen en weer slingerende of juist op grond staande palen stuurt en verklankt. Muziek die dramatiek creëert op momenten waar die eigenlijk afwezig  is – behendig keert de muziek de naam het gezelschap om: de muziek suggereert soms complexiteit die er op dat moment visueel en fysiek helemaal niet is.

Die complexiteit en zeker de fysieke inspanning is ondertussen wel degelijk aanwezig in het toepasselijk getitelde Tipping Point (kantelmoment). Niet eens zozeer in de meest spectaculair ogende momenten, wanneer op grote hoogte gespeeld wordt, maar juist in de meer fragiele passages waar beheersing en kracht samenkomen om niet het omvallen van elkaar maar van de palen te voorkomen

Het slotbeeld is daarvan de overtreffende trap. Alle spelers staan aan de zijkant terwijl een van de palen in een circulaire beweging het bij aanvang gecreëerde speelvlak opvult met magnesiumpoeder, een gevulde lege ruimte in stilte achterlatend.

Foto: Mark Dawson