Blazers klinken, lampen flitsen en de sliertjes van Tina’s gouden glitterjurkje zwieren razendsnel heen en weer. In het Beatrix Theater zingt Nyassa Alberta als Tina Turner de hit ‘Proud Mary’, en de zaal gaat los. Op dit soort momenten, waarop je je plots in een concertzaal waant en de energie van het podium afspringt, is Tina – De Tina Turner Musical van Stage Entertainment Nederland op zijn best.

Na musicals met muziek van Frankie Valli and the Four Seasons, Whitney Houston, ABBA, Queen en Gloria Estefan moest Tina Turner natuurlijk ook een eigen voorstelling krijgen. Het werd Tina – De Tina Turner Musical, geïnitieerd door Joop van den Ende zelf. Na een Engelse, Duitse en Amerikaanse productie is de musical nu ook in zijn thuisland neergestreken. Voor de rol van Tina is Nyassa Alberta aangetrokken, die al een tijdje meedraait in Duitsland, maar met wie het Nederlandse publiek nu ook dankbaar kennis mag maken.

Tina valt in het genre biografische jukeboxmusical, wat inhoudt dat er voor de voorstelling is geput uit Turners rijke oeuvre – zowel om het levensverhaal van de zangeres te vertellen, als om haar nummers tot leven te wekken in de vorm van geënsceneerde optredens. De voorstelling houdt dus het midden van een musical en een popconcert, en vooral als het richting dat laatste gaat, komt de muziek goed tot haar recht.

Waar in Nederlandse musicals de zang nog weleens onstabiel is, is daar bij Tina in ieder geval geen sprake van. Er wordt goed gezongen door iedereen, met als stralend middelpunt natuurlijk Alberta. Bij vlagen waan je je aanwezig bij een concert van een Tina Turner-impersonator, zo sterk lijken Alberta’s fysiek, haar bewegingen en haar stem. De zinderende choreografieën (van Anthony van Laast, duidelijk geïnspireerd op Tina’s eigen dansen) worden met een uitbundige energie gebracht door het ensemble, wat sterk bijdraagt aan het kijkplezier.

Het geheel is overdadig aangekleed met een scala aan prachtige kostuums (van Mark Thompson) en pruiken die een schitterend beeld geven van de jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig. Dat Tina een extravagante productie is blijkt ook uit de draaitonelen, de flitsende belichting van Bruno Poet en de uitgebreide band. Het ziet er allemaal piekfijn uit.

Rondom de concertnummers is een rode draad gespannen die het geheel aan elkaar rijgt. Je krijgt precies wat je van een biografische jukeboxmusical kan verwachten, namelijk het levensverhaal van Turner van a tot z (en in redelijk tempo) naverteld. Vanaf haar jeugd met een vreselijke moeder, naar haar relatie met de gewelddadige Ike (Juneoer Mers) tot haar uiteindelijke solocarrière.

In dit relaas is een aantal van Turners liedjes gevoegd die naar het Nederlands zijn vertaald en zo worden ingezet als book songs. De nummers in deze categorie willen nog weleens ten prooi vallen aan de valkuil van elke jukeboxmusical, namelijk dat ze wat geforceerd in het verhaal zijn gezet. De overgang van dialoog naar liedje valt soms zodanig op dat het geheel een hoog ‘nu onderbreken we de handeling om te gaan zingen over wat we net hebben gezegd’-gehalte krijgt. Dat houdt op.

Het helpt ook niet dat de dialogen nogal vlak zijn en snel escaleren. In het script van Katori Hall, Frank Ketelaar en Kees Prins slaat de sfeer snel om, waardoor je niet genoeg tijd krijgt om met Tina mee te leven. Als zij zegt dat haar leven op het spel staat of dat ze het zonder haar nieuwe liefde nooit gered zou hebben, klinkt dat dramatisch, maar je voelt het geen moment.

Een aantal thema’s die aan bod komt – zoals het afschuwelijke racisme waarmee de zwarte personages te maken krijgen, en de pijnlijke relatie tussen Tina en haar moeder – was interessant geweest om verder uitgediept te zien. Wat opvalt is dat Tina, naarmate haar loopbaan vordert, vanuit een zwarte wereld steeds meer in een witte wereld terecht komt. Wat wil dat zeggen? Deze musical zegt er niet zoveel over, helaas.

Maar dan staat Tina weer op het podium en geeft ze ons er muzikaal van langs. Dan zijn we allemaal niet alleen publiek bij Tina – De Tina Turner Musical, maar bezoekers bij een popconcert van een ster die nog lang niet is uitgedoofd, en zingen we mee terwijl Tina ons opzweept. Net echt.

Foto: Manuel Harlan