‘Nou zeg, dat had ik niet verwacht!’, zegt de peuter naast me blij verrast wanneer de mannen van slagwerkgroep Percossa hun maskers af hebben gezet. Ineens zijn ze geen apen meer, maar vrolijke mannen die overal geluid en ritme uit kunnen toveren. Van borstels tot djembés en van triangels tot hun eigen lijf: in alles zit muziek. (meer…)
Mo is tien jaar oud, ligt in het ziekenhuis, is bang en gaat misschien wel dood. En toch loopt de voorstelling goed af. In zijn nachtelijke ziekenhuisbed maakt hij drie geheime vrienden. Langzaam maar zeker slepen die hem er doorheen.
In de voorstelling Tijgers op de trap van Oorkaan en Percossa klopt werkelijk alles. De geheime vriendenclub beleeft avonturen en maakt hun eigen muziek: de vier mannen van Percossa als de clubleden roffelen met hun handen op hout, met drumsticks op deksels en pannen en maken van alles muziek. Het verhaal en de teksten van regisseur Margrith Vrenegoor beginnen down to earth, maar komen uit bij een hart onder de riem voor iedereen die wel eens bang is en het niet meer ziet zitten. Ontroerend, maar zonder zweverigheid.
De composities en arrangementen van Toek Numan schitteren door geraffineerde eenvoud en zijn prachtig in het verhaal verweven. Het beeldscherm op de achtergrond, het decor met vele luikjes waaruit attributen en spelers opduiken en de kostuums, het getuigt allemaal van een perfecte dosering en doordachtheid.
Wanneer Mo er rekening mee gaat houden dat hij misschien binnenkort wel eens dood zal gaan, maakt hij een lijstje met de dingen die hij zeker nog wil doen tijdens zijn leven. Hij wil nog eens een hond, een carrière als drummer, een goocheltruc leren die niemand snapt, echt zoenen met het meisje waarop hij in het geheim verliefd is en hij wil niet meer bang zijn voor de tijgers die hij ’s nachts op de trap ziet. Stap voor stap weet hij met zijn vrienden alle hobbels te nemen en zijn dromen te verwezenlijken.
De makers van deze muziekvoorstelling voor kinderen vanaf 5 jaar zijn niet over één nacht ijs gegaan. Bij het samenbrengen van muziek, techniek, kostuums, decor, videobeelden en de vertelstem moet enorm veel gerepeteerd, uitgeprobeerd en weggegooid zijn om uiteindelijk tot dit resultaat van wereldklasse te komen. Van al die moeite is tijdens de voorstelling niets te merken, van het plezier des te meer. En of dat allemaal nog niet genoeg is, is er ook een uitgebreid educatief programma.
Foto: Boy Hazes