Drieëndertig jaar na de creatie in 1984 haalden choreografen Krisztina de Châtel en VA Wölfl – hij tekende destijds voor het kostuum- en decorontwerp – Thron terug. Thron is, zoals we meer vroeg werk van De Châtel kennen, minimalistisch en hyper consequent.

Het toneelbeeld van VA Wölfl bestaat uit donkere langwerpige houten platen die samen een vierkant vormen waar in het midden van alle verbindingsbalken een opening is. Vlak voor iedere opening ligt een houten plaat, zodat de ingang tot het vierkant nooit via een directe lijn bereikt kan worden. Midden in het vierkant liggen nog twee parallelle platen. Binnen die afgebakende ruimte bewegen de danseressen bijna anderhalf uur lang. De opnieuw bewerkte geluidscompositie met piano, windinstrument of electronica van Patricio Wang geeft een ritmisch kader aan de bewegingen.

De uitvoering van een nieuwe generatie dansers (Marina Bilterijst, Gilda Federica Cesario, Alina Fejzo, Mariagrazia Nacci, Martina Orlandi) is verbazingwekkend goed. Hiervoor is een flinke discipline vereist. Het bewegingsmateriaal begint ogenschijnlijk eenvoudig. De eerste houding, waarbij de armen met een kleine ronding langs het torso hangen en vanuit de heupen gedraaid wordt, wordt vele malen herhaald. In hun fierheid en verfijning doen de bewegingen van de danseressen denken aan die van een stierenvechter.

Wanneer de vijf danseressen zich allen binnen het raamwerk bevinden, volgen allerlei variaties waarin zij zich telkens in een andere formatie tot elkaar verhouden. In hun bewegingen bouwen ze telkens een subtiele verschuiving in, om schijnbaar zonder verandering in een nieuw patroon te vallen. Ook krijgen de bewegingen langzaamaan een ander karakter om later in de voorstelling in de voor De Châtel zo typerende armzwaai vanuit de vuist over te gaan. Ook het bereik van de benen wordt vergroot en leidt tot een soort stap die aan een militaire parade refereert.

Toch is de dans geen continu doorgaand proces, soms staat een danseres in een pose stil en op een aantal momenten verlaten ze om beurten de afgebakende ruimte om aan de zijkant van het toneel een tijdje toe te kijken. Maar door de schijnbaar moeiteloze veranderingen valt dit bijna niet op en zo ontstaat gaandeweg een universum waar uit de wisselwerking van bewegingen, tijd en ruimte een eigen logica voortkomt. Dat maakt Thron tot een bijzondere ervaring die het idee om dit werk uit de jaren tachtig te hernemen om er ook een nieuwe generatie danseressen en bezoekers mee te laten kennismaken meer dan rechtvaardigt.

Foto: Robert Benschop