Was de eerste aflevering van Theatre Forever#1 in het Amsterdamse DeLaMar Theater vooral exorbitant en spattend van energie, de tweede aflevering tijdens Summer Dance Forever is eerder meditatief. Theatre Forever #2 opent met Parasite van Kilaï Dance Company met de Franse choreograaf Sandrine Lescourant als artistieke kracht. Een kwintet van vijf danseressen verbeeldt een herkenbaar verhaal: er is een groep en telkens dringt zich een buitenstaander binnen, de ‘parasiet’ uit de titel. Het is mooi gedaan zoals de danseressen in overwegend verstilde bewegingen, afgewisseld met soms heftige explosies van onrust, dit verschijnsel verbeelden. Er is een dwingend contrast tussen ‘wij’ en ‘ik’.

Vertellende dans, zo zou je Theatre Forever #2 ook kunnen noemen. Dat geldt ook voor de verrukkelijke, humoristische performance van Yaman Okur die in 1 millimetre au dessus du sol (1 millimeter boven de aarde) een strijd aangaat met twintig witplastic wasmanden en daarna met een witte, ouderwetse telefoon. Yaman is afkomstig uit de Franse hiphop, samen met choreograaf Sébastien Lefrançois. Zijn performance herinnert aan het vroegere objecttheater: een acteur of danser gaat een band aan met een voorwerp. Hoewel de wasmand aanvankelijk een heel anekdotisch element is, krijgt het object gaandeweg een eigen leven. Yaman danst ermee rond, springt er van grote hoogte in en laat het als een danser zelf de uitvoering meebepalen. De titel is ontleend aan het verlangen van misschien elke urban dancer, van misschien elke danser: aldoor een enkele millimeter boven de grond blijven. Sommige urban dancers kunnen dat, zoals Yaman. Ontstegen aan de zwaartekracht door een ongelooflijk knappe wendbaarheid van lichaam.

Gastheer Andrew Makkinga weet opnieuw met aanstekelijke intermezzi de toeschouwers van de ene performance naar de andere te begeleiden: zijn uitleg bij Origami Mami door drie danseressen van het Canadese gezelschap Tentacle Tribe heet: ‘Denk aan de Japanse kunst om papier te vouwen.’ Inderdaad, dat is de definitie van origami. De drie danseressen zijn stijlvol gekostumeerd en dat valt meteen op: in de andere voorstellingen doet kostuum kennelijk niet terzake. Op verrassende manier vouwen de performers zich in elkaar en tussen elkaars armen en benen als repen papier. Het gaat vloeiend en moeiteloos, op prachtige pulserende muziek met een warme beat. In stijl en esthetiek is Origami Mami een grote uitzondering op dit overwegend rauwe festival.

Ook verhalend is Wild Cat door Black Sheep, een Franse breakdancegroep. De bewegingen van de kat inspireren de dansers tot roofdierachtige bewegingen in een spannende choreografie, waarin telkens een andere danser het middelpunt vormt van de groep. Er zit in de groep Black Sheep een danser die werkelijk verbluffend is: zijn act in het midden van de groep is schitterend, bijna gewichtloos. Hij tolt om zijn as, zweeft vlak boven de grond. Als je goed naar hem kijkt zie je hoe het werkt, deze stijl van breakdance: het is allemaal een kwestie van balans. Als je met kracht je benen in het rond zwaait, dan draait je bovenlichaam als vanzelf mee. Hierdoor ontstaat de suggestie van het zweven. En dat is precies de bedoeling, enkele millimeters boven de grond.

Foto Origami Mami – Tentacle Tribe: Alexandre Gilbert