Producer George Martin, de ‘vijfde Beatle’ had het liefst gezien dat een aantal werkjes waar The Beatles mee aankwamen het vinyl niet zouden hebben gehaald. Martin had als opvolger van het allesomvattende Sgt. Pepper-meesterwerk liever een enkel album geproduceerd met de mooiste nummers die in India door de mediterende Beatles waren geschreven. Dan zou het derde theaterconcert van The Analogues aanzienlijk korter hebben geduurd.

Nu moesten de volle vier kanten van The White Album worden afgewerkt en zaten we, naast briljanten als ‘Martha my dear’, ‘Happiness is a warm gun’ en ‘Sexy Sadie’, opgescheept met zwakke nummers als ‘Long Long Long’ (George Harrison), ‘Don’t pass me by’ (Ringo Starr) en ‘Revolution 9’ (John Lennon).

The Analogues hebben inmiddels internationale faam verworven met het minutieus naspelen van de studio albums van The Beatles. De tournee van dit seizoen wordt in augustus afgesloten in de Philharmonic Hall in Liverpool, het Beatles Mekka. We hebben het niet over een imitatie/cover-band in de platte zin van het woord, maar over vijf gedreven, zeer muzikale Beatles-freaks die bijna wetenschappelijk elk Beatles-geluidje met het juiste instrumentarium uit de jaren zestig live opnieuw laten klinken.

En daar horen dan ook negen extra percussionisten, strijkers en blazers bij. Een krankzinnige onderneming, waar veel geld (de Tommy Hilfiger aandelen van drummer Fred Gehring) en Sherlock Holmes-achtige zoektochten (van bassist Bart van Poppel) voor nodig zijn. Maar ze hebben het ook dit keer weer geflikt.

Meer dan het geval was met de vorige twee ondernemingen (Magical Mystery Tour en Sgt. Pepper) heeft regisseur Ruut Weissman van The White Album een theatervoorstelling gemaakt. Op het achterscherm verschijnen prachtige animaties die soms Monty Python-achtig aan doen, ‘Beatles professor’ Mark Lewisohn zorgt voor historisch commentaar bij een aantal nummers, en ook de spelers zelf zijn wat spraakzamer.

In de documentaire How The Beatles Changed The World, die op Netflix te zien is, wordt ‘Revolution 9’ als een sociaal en muzikaal hoogtepunt in het Beatles oeuvre gepresenteerd. Je kunt het ook overdrijven met de liefde voor The Fab Four. Zelfs de meest verstokte Beatles-fans tilden de naald snel op als tegen het eind van kant vier die akelige geluidscompilatie aan de beurt was.

Omdat bijna niemand naar die ongein heeft geluisterd – ook Paul, George en Ringo hebben lang geprobeerd om het nummer van de plaat te weren – konden The Analogues voor één keer afstappen van het principe van het exacte geluid. Bart van Poppel heeft zelf een compilatie bij elkaar geknipt en geplakt en Jaap Drupsteen (bekend van de befaamde VPRO leaders uit de jaren zeventig en het ontwerp van de Nederlandse bankbiljetten) heeft er een interessant psychedelisch filmpje bij gemaakt. Zo zijn die acht minuten nog wel enigszins te pruimen.

Het succes van de avond zit in het fabuleuze gitaarspel van Diederik Nomden op Blackbird, de Eric Clapton solo op ‘While my guitar gently weeps’, perfect gespeeld door Jac Bico en de snoeiharde McCartney rockers ‘Birthday’ en ‘Helter Skelter’, waarvoor speciaal oordopjes werden uitgereikt. Er zijn extra zangers ingehuurd, zoals Martin van der Starre en Bauke Bakker, die beurtelings hun stembanden aan gort mogen zingen bij deze nummers.

Treurig aspect van deze derde Analogues ronde is het wegvallen van Jan van der Meij wegens gehoorproblemen. Hij wordt adequaat vervangen door Moke-zanger Felix Maginn. We moesten even denken aan Pete Best die vlak voor de doorbraak van The Beatles werd vervangen door Ringo Starr.